Loading....
The Twelfth Christams Night
For those ones, who have at least once attended Shakespeare's play “The Twelfth Christams Night” performed as a sweet tale in a way that is landmark for Robert Sturua on the Rustaveli theatre’s stage – will not be able to forget the parti-colored costumes on characters that are both, tragic and joyful at the same time; they belong to real and imaginary worlds and they light up our eyes, hearts and minds.
We may no longer discuss that the play is indeed immortal and no matter how strange it may sound for some – Sturua has enriched the play with parables from the gospel. Sturua has also perfected it through music by composer Gia Kancheli and art direction of Gogi Aleksi-Meskhishvili along with actors of the Rustaveli theatre (Lela Alibegashvili, Nino Kasradze, Nanuka Khuskivadze, Guram Sagharadze, Zaza Papuashvili, and Levan Berikashvili). Stage director’s fantasy has come to life and has contributed to the birth of the whole new world that took audience to hours of sweet sleep.

Sophio Todua – “You may like Sturua’s plays and may not; however everything that he creates is seductive and appealing despite of the fact that others might not have the same vision.”

I came across an article published back in 2001 in “Droni”, the latter reported on the play: “Wings of an angel have the same meaning in this play as royal crown in other plays of Sturua; however the difference is in the concept of power. Symbol of power has been switched with symbol of innocence, but the latter has also changed and become meaningless as it moves from one hand to another and is adjusted accordingly.

Everyone hurts and humiliates another, accuses and points at dignity, reminds of doomsday and there is no sense of fear as everybody perceives itself as casualty and others as offenders. The Christ, who had to suffer on behalf of everyone, comes out from the hell; he, who has already been resurrected, suffered, put on a cross. The crew that stands together on a stage have their sight vague because of the fog – are witnessing how their dignity is put on a cross” – Khatuna Tsuladze, author of the article. 

                                                                                                              Translated by Gvantsa Delibashvili
Марина Кахиани
              «Оказывается, во мне тоже есть та сила, которую мы называем женщиной. Что это значит? Умение противостоять жизни»
(Марина Кахиани)

«Несколько лет назад, перед вступительной комиссией в театральный институт, предстала балерина театра оперы и балета Марина Кахиани.
До поступления в институт, она прошла школу, которая дала ей естественность сценического действа, воздушность и изящные танцевальные навыки, но, в то же время, привела ее к подавляющему желанию драматических и трагических личных переживаний и страсти живописных искусств мощного воображения».
Не было случайностью, что на экзамене по актерскому мастерству, в Василисе Марины Кахиани были подчеркнуты сценические контуры очень очаровательной, жесткой, уверенной в себе, волевой и требовательной личности» - пишет Нино Мачавариани в первом номере «Театральных новостей» 1985г.
Прошло 34 года после того, как студентка четвертого курса Марина Кахиани, впервые сыграла, на сцене театра им. Ш.Руставели, роль Сапожниковой в спектакле Роберта Стуруа «Синие лошади на красной траве». В ее личном деле, который хранится в музее театра, мы читаем: «В этом представлении Марина Кахиани была достойным партнером старшего поколения и предстала перед зрителем, как талантливая новая актриса».
В дальнейшем она ни раз исполняла роль Евы Браун, Корделии, Ребекки Идельсон, Бернарды Альбы, Марии Стюарт, Канцаде, Елизаветы, Ханумы и еще многих других театральных персонажей.  И, стоит отметить, что каждый из персонажей оставил свои неизгладимый след в истории грузинского театра.
Не ошибся Роберт Стуруа, когда подписывал характеристику Марины Кахиани: «Она очень перспективная актриса, с наилучшими актерскими данными. Статный внешний вид, красивый тембр голоса, способность к преобразованию и трудолюбие – говорят об интересном будущем начинающей актрисы».
 

«Наверное, я очень счастливая актриса, с точки зрения, что я не сыграла ни одной роли, которую бы не любила. Некоторые, возможно, были более глубокие, возвышенные, другие - наоборот, приземистые. Играя женщин легкого поведения, я всегда старалась показать, что именно заставила их опуститься нравственно, что привело их к этому, хотя, не могу сказать, насколько у меня это получилось... Я очень любила роль Корделии, любящей правду, так же искаженную жизнью, трагическую Лиду из спектакля «Пасха на закрытом кладбище», все еще люблю мою первую роль в спектакле "Синие лошади на красной траве ..."» - и так до бесконечности может говорить о любимых ролях Марина Кахиани, которая исполнила, по меньшей мере, 25 ролей на сцене театра им. Ш.Руставлеи.
Не менее достойна внимания ее карьера вне стен театра им. Ш.Руставели. Незабываема роль Марины Кахиани в спектакле «Медея», на сцене «Свободного» театра. Кроме этого, она играла на сценах театрального «Подвала» и Батумского драматического театра им. И.Чавчавадзе.
Приблизительно 37 лет насчитывает ее карьера в грузинском кино. Она снималась в фильмах и сериалах у известных режиссеров, таких как Г.Шенгелиа, Г.Матарадзе, Р.Чхеидзе и др. Она получила несколько наград, некоторые из них даже выиграли титул лучшей женской роли.


«Больше всего, в открытии той или иной роли, нам помогает наша личная жизнь. Наши трагедии, травмы и радости» - Марина Кахиани.
Перевод – Ани Чибошвили

Living Beings

Personal world of someone, personal pleasures, family, friendship, treasure, religion, betraying, mentality of Georgian people are expressed in the play of Davit Sakvarelidze ‘Living Beings’ through the example of two families whose disagreement passes from generation to generation. Everything is a mess, but there is always a way out. In this case, it is through the love of the children of enemies that brings peace to all. 





Only one action continues with simplicity. The dominant colour of the stage is red which creates a great contrast with the black costumes of the actors. Despite a frequent fluctuation of the place of action it still does not change. Only the heroes and their characters are changed.
On one hand the actions seem to be founded on the theme of love. The heroes of Ruska Makashvili and Dato Darchia - Maiko and Temiko are fighting for their love but they become victims of the sins of there families but yet they manage to protect their love.

The performance brings the following, great Georgian actors together in the drama, who try to create different styles and characters of the stage images. They are: Marina Kakhiani, Tatuli Dolidze, David Kvaratskhelia, David Uplisashvili, Murman Jinoria. Small but very important roles are played by the following actors: Nino Tarkhan - Mouravi, Keti Khitiri and Temiko Tchitchinadze. Some of them play two roles at a time as some subjects become alive in the drama.


The drama ‘Living Beings’ is not a pattern of a highly done artistic work but it leads its audience to the great entertainment. During the play, you see more and more new details intrigues, but the question is how the actors' feelings and actions are matching with the manners of their performance. The drama ends with the same choreographic movements of the performers and shows that nothing will be changed in the lives of their heroes. They will stay the same ‘living beings’ like it was performed by the actors of Rustaveli Theatre. 

P.S. I can’t help mentioning the article about the drama ‘living Beings’ published by Mariam Chubinidze, in Jenuary of 2008 where she writes:
“Romeo and Juliet were obviously lucky, first because they lived centuries ago (and not in the 21st century) second, they lived in Verona (and not in Georgia) and the third might be a little bit embarrassing to mention but after getting married they left the country so quickly they even did not have enough time to get fed up with each other". 


...............

"And I still think that Romeo and Juliet were really lucky, because unlikely Temiko’s and Maiko’s story , their sad love story endured at all times."

                                                                                                  Translated by Gvantsa Delibashvili
«Как вам угодно, или двенадцатая ночь...»
Кто хоть раз видел на сцене театра им. Ш.Руставели, как сказку, сладкую Шекспировскую постановку «Как вам угодно, или двенадцатая ночь», режиссера Роберта Стуруа, никогда не забудет актеров, одетых в разноцветные костюмы, которые были одновременно веселыми и трагическими, существами реального и нереального миров и, которые навсегда остаются в наших сердцах и умах.
Не нужно говорить о годах тогда, когда спектакль бессмертен. Как бы странно это не звучало, но Роберт Стуруа обогатил Шекспировскую комедию Евангелиевскими притчами. С помощью музыки композитора Гии Канчели и живописи художника Гоги Алекси-Месхишвили режиссер поставил спектакль на путь к совершенству и, вместе с актерами (Лела Алибегашвили, Нино Касрадзе, Нанука Хукивадзе, Гурам Сагарадзе, Заза Папауашвили, Леван Берикашвили), создал мир, где фантазия режиссера взмахнула крыльями и усыпила зрителя несколько часовым сладким сном.



«Спектакли Роберта Стуруа могут нравится или не нравится, но все, что он создает – заманчивое и привлекательное, даже тогда, когда другой на его месте ничего бы и не заметил» - пишет Софио Тодуа..


В газете «Время» 2001г. я столкнулась с одной хорошей статьей про этот спектакль. Вот что пишет автор, Хатуна Цуладзе:
«В этом спектакле у ангельских крыльев такая же нагрузка, как у королевского венца в других спектаклях Роберта Стуруа, только символ власти заменен символом невинности, и тот обесценен и поврежден, т.к. переходит из рук в руки и все пытаются его переделывать под себя.
Здесь все друг друга унижают и  огорчают, обвиняют и призывают к нравственности, напоминают о судном дне, но никто не боится, т.к. все видят  нарушителя  в другом, а в себе -  жертву.  Вместо всех, страдающий Христос, на фоне ужасающей музыки, поднимается из преисподней, уже в который раз воскресший и в который раз распятый.  А персонажи, сгруппированные вместе, с размытыми от дыма глазами, наблюдают, как распинают нашу совесть на кресте».

               

Перевод – Ани Чибошвили


Театральные костюмы

Когда все заканчивается, затихают аплодисменты и гаснет свет, в старом, уютном гардеробе, они возвращаются на свои места. Там каждый из них – избранный, у каждого из них своя история и удивительная аура. В театре им. Ш.Руставели хранится множество старых и новых костюмов, которые создавались для легендарных грузинских актеров. Многие из них прожили больше столетия и теперь являются частью истории.
Часто, для того, чтобы помочь, костюмы отправлялись из театра им. Ш.Руставели в другие театры, иногда они даже переделывались, хотя сегодня костюмы, которые хранятся в музее театра – уже экспонаты, и они не могут быть изменены. По инициативе Гоги Алекси-Месхишвили их часть перенесена в музей театра и любой желающий может их увидеть.
Недавно, при помощи Международного центра искусств, из гардеробов театра им. Ш.Руставели и театра им. К.Марджанишвили прошла идентификация и выставка костюмов. Как нам рассказала руководитель музея театра им. Ш.Руставели, Бела Чумбуридзе, во время работы произошло интересное открытие: один из исторических костюмов, созданных Солико Вирсаладзе для «Великого Царя», который хранится в музее театра, сравнили с имеющимся фотоматериалом (на котором изображен Акаки Хорава), оказалось, что орнамент на костюме, запечатленный на фото, отличается от орнамента костюма, который хранится в музее. Таким образом, мы можем сказать, что костюм, который хранится в музее театра, принадлежал не Акаки Хорава, а его дублеру - Эросу Манджгаладзе (существует и видеоматериал, который это подтверждает). А костюм самого Акаки Хорава хранится в театральном гардеробе.



Красивейший костюм был и у Александры Тоидзе, которая играла Ирину Годунову в спектакле «Великий Царь». В 1957 году был поставлен спектакль «Борис Годунов», где Ксению Годунову играла Лика Чавчавадзе. Костюм Александры Тоидзе был заимствован для этого спектакля, где в нем выходила на сцену Лика. Сегодня, как и много лет назад, костюмы Солико Вирсаладзе такие же великолепные и впечатляющие.


Говорят, что костюмы дышат, что в них невероятная мистика... И правда, костюм имеет значительное влияние на актера, помогает ему войти в роль. Актер и костюм вместе создают то чудо, которое мы в дальнейшем видим на сцене. В этом случае, нельзя не отметить спектакль «Женщина-змея», который был поставлен в 1998 году режиссерами Р.Стуруа и Д.Сакварелидзе и художником Г.Алекси-Месхишвили.

  

(Электронная версия эскиза хранится в музее театра им. Ш.Руставели).


Действие спектакля не выходит за рамки сказочного мира. Это был великолепный дуэт режиссера и художника, где каждый цвет был важен, звучен и действенен. Костюмы, созданные Г.Алекси-Месхишвили для спектакля «Женщина-змея» были красочными и впечатляющими. Воздействие иранского стиля рисования делает все еще более красочным и мистическим.

 
(Электронная версия эскиза хранится в музее театра им. Ш.Руставели).

Каждый костюм создан настолько со вкусом, так точно примерен на герое, что невозможно быть равнодушным по отношению к любому из них. Нельзя не остановиться и не насладиться приятными ощущениями, когда ты видишь костюм змеи, который был надет на актрисе Нино Касрадзе. Это костюм из черного бархата, украшенный цветными камнями, который сегодня хранится в музее театра им. Ш.Руставели.




Наверное, нельзя словами передать все те эмоции, которые тебя переполняют при виде старых костюмов. То, что сегодня хранится в музее и хранилищах театра им. Ш.Руставлеи, является красивейшим результатом единства тяжелой работы и фантазии... Истории, к которой можно прикоснуться.



                                                                                        Перевод – Ани Чибошвили
მარინა კახიანი
მაკო გოჩაშვილი

„ჩვენ რომ ვეძახით ქალს, თურმე ეს სიძლიერე მეც მქონია. რას ნიშნავს? უნარს, რომ ცხოვრებას გაუძლო.“
(მარინა კახიანი)

„ამ რამდენიმე წლის წინ თეატრალური ინსტიტუტის მისაღები კომისიის წინაშე ოპერისა და ბალეტის თეატრის ბალერინა მარინა კახიანი წარსდგა.
ინსტიტუტში სწავლის პირველ წლებამდე გაიარა სკოლა, რომელმაც სცენური მოძრაობის ბუნებრივობა, ჰაეროვნება, მოხდენილი ცეკვის უნარი მიანიჭა, მაგრამ ამავე დროს დრამატულ ხელოვნებაში ძლიერი და ტრაგიკული პიროვნების განცდათა და ვნებათა სცენური წარმოსახვის დაუძლეველმა სურვილმა მიიყვანა. შემთხვევითი არ იყო, რომ მსახიობის ოსტატობის გამოცდაზე მარინა კახიანის ვასილისაში გამოიკვეთა მომხიბვლელი გარეგნობის მკაცრი, თავდაჯერებული, ძლიერი ნების, მომთხოვნი პიროვნების სცენური კონტურები.“ - წერს ნინო მაჭავარიანი 1985 წლის „თეატრალური მოამბის“ პირველ ნომერში.
34 წელი გავიდა მას შემდეგ, რაც IV კურსის სტუდენტმა, მარინა კახიანმა, რუსთაველის თეატრის სცენაზე პირველად შეასრულა საპოჟნიკოვას როლი რობერტ სტურუას სპექტაკლში „ლურჯი ცხენები წითელ ბალახზე“. რუსთაველის თეატრის მუზეუმში დაცულ მის პირად საქმეში ვკითხულობთ: „მარინა კახიანმა ამ წარმოდგენაში ღირსეული პარტნიორობა გაუწია უფროს კოლეგებს და ნიჭიერ ახალბედა აქტიორად წარმოგვიდგა.“
 მას შემდეგ არაერთხელ განუსახიერებია ევა ბრაუნი, კორდელია, რებეკა იდელსონი, ბერნანდა ალბა, მარიამ სტიუარტი, კანცადე, ელისაბედი, ხანუმა და კიდევ სხვა უამრავი თეატრალური პერსონაჟი და აღნიშვნის ღირსია ის ფაქტი, რომ მისმა განსახიერებულმა თითოეულმა პერსონაჟმა წარუშლელი კვალი დატოვა ქართული თეატრის ისტორიაში.

არ შემცდარა რობერტ სტურუა, როდესაც ხელს აწერდა მარინა კახიანის დახასიათებას: „პერსპექტივების მქონე მსახიობია, საუკეთესო აქტიორული მონაცემებით. წარმოსადეგი გარეგნობა, ლამაზი ტემბრის ხმა, გარდასახვის უნარი და შრომისმოყვარეობა ახალგაზრდა მსახიობის საინტერესო მომავალზე მეტყველებს.“


„ალბათ ბედნიერი მსახიობი ვარ იმ თვალსაზრისით, რომ არ მითამაშია დღემდე როლი, რომელიც არ მყვარებია. ზოგი შეიძლება უფრო ღრმა იყო, ამაღლებული, ზოგი - პირიქით, შეიძლება ზნედაცემულიც. ზნედაცემულ ქალთა შემთხვევებში, მე ვცდილობდი მეჩვენებინა, თუ რამ დასცა კონკრეტული ქალი ზნეობრივად, რამ მიიყვანა აქამდე, თუმცა ვერ გეტყვით, რამდენად შევძელი ეს... სიმართლის მოყვარე კორდელია მიყვარდა ძალიან, ასევე ცხოვრებადამახინჯებული, ტრაგიკული ლიდა სპექტაკლიდან „აღდგომა გაუქმებულ სასაფლაოზე“, დღემდე მიყვარს ჩემი პირველი როლი სპექტაკლში „ლურჯი ცხენები წითელ ბალახზე...“  - და ასე უსასრულოდ შეუძლია ისაუბროს საყვარელი როლების შესახებ მარინა კახიანმა, რომელსაც სულ მცირე 25 როლი მაინც შეუსრულებია რუსთაველის თეატრის დიდ თუ მცირე სცენაზე.
არანაკლები ყურადღების ღირსია რუსთაველის თატრის კედლებს გარეთ არსებული მისი სამსახიობო კარიერა. დაუვიწყარია თავისუფალი თეატრის სცენაზე განსახიერებული მარინა კახიანის „მედეა“. გარდა ამისა უთამაშა რუსთაველის სარდაფსა და ბათუმის ილია ჭავჭავაძის სახელობის დრამატულ თეატრში.
დაახლოებით 37 წელს ითვლის მისი სამსახიობო კარიერა ქართულ კინოში. მას უთამაშია გ. შენგელაიას, გ. მატარიძის, რ.ჩხეიძისა და სხვა ცნობილი რეჟისორების ფილმებსა და სერიალებში. მიღებული აქვს რამდენიმე ჯილდო, ზოგიერთი მათგანით საუკეთესი მსახიობი ქალის ტიტულიც კი მოიპოვა.


„ყველაზე მეტად ამა თუ იმ როლის გახსნაში ჩვენი პირადი ცხოვრება გვეხმარება, 
ჩვენი ტრაგედიები, ტრამვები და სიხარულები.“  
(მარინა კახიანი)



თეატრალური კოსტიუმები
ყველაფერი რომ დასრულდება, აპლოდისმენტები შეწყდება და განათებაც ჩაქრება, ძველ, მყუდრო გარდერობში ისინი თავის ადგილს უბრუნდებიანიქ ყველა მათგანი განსაკუთრებულია, ყველას თავისი ისტორია და საოცარი აურა აქვს. რუსთაველის თეატრში უამრავი ძველი თუ ახალი კოსტიუმი ინახება. ისინი ლეგენდარული ქართველი მსახიობებისთვის იქმნებოდა. ზოგიერთმა მათგანმა საუკუნეზე მეტი გამოიარა და ახლა ისტორიის ნაწილია.

რუსთაველის თეატრიდან, დახმარების მიზნით კოსტიუმები ხშირად იგზავნებოდა სხვა  თეატრებში,ზოგჯერ მათი გადაკეთებაც ხდებოდა, თუმცა თეატრის მუზეუმის საცავში დაცული კოსტიუმები დღეს უკვე ექსპონატებია და მათი შეცვლა არ შეიძლება.  ბატონი გოგი ალექსი- მესხიშვილის ინიციატივით მათი ნაწილი თეატრის მუზეუმში გადაიტანეს, რომლის  დათვალიერებაც ნებისმიერ მსურველს შეუძლია.

ცოტა ხნის წინ,  ხელოვნების საერთაშორისო ცენტრის მიერ, რუთაველისა და მარჯანიშვილის  თეატრების გარდერობებიდან კოსტიუმების იდენტიფიკცია და მათი გამოფენა მოხდა. რუსთაველის თეატრი მუზეუმის გამგე, ქალბატონი ბელა ჭმბურიძე გვიყვება, რომ მუშაობის პროცესში  საინტერესო აღმოჩენას ჰქონდა ადგილი: სოლიკო ვირსალაძის მიერდიდი ხელმწიფისთვისშექმნილი ერთ-ერთი ისტორიული კოსტიუმი, რომელიც რუსთაველის თეატრის მუზეუმში ინახება, არსებულ ფოტომასალას შეადარეს (რომელზეც აკაკი ხორავაა გამოსახული). როგორც აღმოჩნდა, ფოტოზე აღბეჭდილი კოსტიუმის ორნამენტები განსხვავდება მუზეუმში დაცული კოსტიუმის ორნამენტებისაგან. აქედან გამომდინარე, შეგვიძლია ვთქვათ, რომ კოსტიუმი, რომელიც რუსთაველის თეატრის მუზეუმში ინახება, ბატონ აკაკი ხორავას კი არა, ეროსი მანჯგალაძეს ეკუთვნოდა, რომელიც აკაკი ხორავას დუბლი გახლდათ (ამ ყველაფრის დამამტკიცებელი ვიდეომასალაც არსებობს). თავად აკაკი ხორავას კოსტიუმი კი, თატრის გარდერობშია დაცული.





სპექტაკლშიდიდი ხელმწიფეასევე ულამაზესი კოსტიუმი ეცვა ალექსანდრა თოიძეს, რომელიც  ირინა გოდუნოვას თამაშობდა. 1957 წელსბორის გოდუნოვი  დაიდგა, სადაც ქსენია გოდუნოვას როლში ლიკა ჭავჭავაძე გახლდათ. ალექსანდრა თოიძის კოსტიუმი პირდაპირ გადაიტანეს ამ სპექტაკლში და ქალბატონ ლიკას მოარგეს. ბატონი სოლიკო ვირსალაძის კოსტუმები დღეს, სცენის მიღმაც ისეთივე დიდებული და შთამბეჭდავია, როგორც წლების წინ




ამბობენ, რომ კოსტიუმები სუნთქავენ, რომ მათ საოცარი მისტიკა აქვთ... მართლაც, კოსტიუმი უდიდეს გავლენას ახდენს მსახიობის განწყობაზე, ეხმარება მას როლში შესვლაში.  მსახიობი და კოსტიუმი ერთად ქმნიან იმ საოცრებას, რასაც შემდგომ სცენაზე ვხედავთ. ამ მხრივ არ შეიძლება არ ავღნიშნოთ სპექტაკლიქალი-გველი“, რომელიც 1998 წელს რეჟისორებმა რობერტ სტურუამ და დავით საყვარელიძემ დადგეს, მხატვარი კი, გოგი ალექსი-მესხიშვილი გახლდათ

       
(ესკიზის ელექტრონული ვერსია დაცულია რუსთაველის თეატრის მუზეუმში)


სპექტაკლში მოქმედება არ გაცდენია ზღაპრული სამყაროს ფარგლებს. ეს გახლდათ  რეჟისორისა და მხატვრის არაჩვეულებრივი დუეტი, სადაც ყოველი ფერი მნიშვნელოვანი, ჟღერადი და მოქმედი იყო. ბატონი გოგის მიერ "ქალი-გველისთვის" შექმნილი კოსტიუმები ფერადოვანი და შთამბეჭდავია. ირანული ფერწერის გავლენა კიდევ უფრო ზღაპრულსა და მისტიურს ხდის ყველაფერს.





                 (ესკიზის ელექტრონული ვერსია დაცულია რუსთაველის თატრის მუზეუმში)


ყველა კოსტიუმი ისეთი გემოვნებითაა შესრულებული, ისე ზუსტადაა გმირზე მორგებული, რომ შეუძლებელია, გულგრილად ჩაუარო რომელიმე მათგანს. შეუძლებელია, არ გაჩერდე და სასიამოვნო გრძნობამ არ შეგიბყროს როდესაც ხედავ გველის კოსტიუმს, რომელიც მსახიობ ნინო კასრაძეს ეცვა. ეს არის  ფრადი თვლებით გაწყობილი ულამაზესი შავი ხავერდის  კოსტიუმი, რომელიც დღეს თეატრის მუზეუმში ინახება.



ალბათ შეუძლებელია სიტყვებით გადმოსცე ყველა ის ემოცია, რომელიც ძველი კოსტიუმების ხილვისას გეუფლება. ის, რაც დღეს რუსთაველის თეატრის მუზეუმსა და საცავებში ინახება, შრომისა და ფანტაზიის ერთობლიობის ულამაზესი შედეგია... ისტორიაა, რომელსაც შეგიძლია შეეხო.