ჯემალ ღაღანიძე

ჯემალ ღაღანიძე დაიბადა 1933 წლის 21 აპრილს თბილისში. რუსთაველის თეატრის მსახიობია 1956 წლიდან.

"რუსთაველის სახელობის სახელმწიფო აკადემიურ თეატრის განებივრებული მაყურებელი ჰყავს. ვისაც ამ თეატრის ბოლო წლების დადგმები „სამანიშვილის დედინაცვალი“, „გუშინდელნი“, „ყვარყვარე“, „კავკასიური ცარცის წრე“, „რიჩარდ III” და სხვ.  უნახავს დამეთანხმება, რომ ძნელად მოინახება სიხარულის ესოდენ უშრეტი წყარო- ამაღლებულთან, მშვენიერთან, ჭეშმარიტ ხელოვნებასთან შეხების ბედნიერი განცდა. თეატრის საერთო ტრიუმფი უმნიშვნელო არ არის ჯემალ ღაღანიძის წვლილით.

რატომ უყვარს მაყურებელს ჯემალ ღაღანიძე? - გულწრფელია იგი, უშუალო, იუმორის ხალასი ნიჭით დაჯილდოებული. უყვარს სიცილი, სიცოცხლე, უყვარს არსებობა საერთოდ. სიხარულს განიცდის, როცა თამაშობს. ეს განცდა კი გადამდებია.

გახსოვთ ლავრენტი „კავკასიური ცარცის წრიდან“ ბრიყვი და მხდალი ლავრენტი, საკუთარი ცხვირის მეტს რომ ვერაფერს ხედავს და თავისი უსუსური არსებობის გარდა არაფრით არ არის დაინტერესებული? დაგავიწყდებათ ოდესმე, როგორ ცეკვავს თავზე სკამჩამომხობილი? როგორ მიდიან ცალ-ცალკე ხელები, ფეხები, სახე, თვალები, სხეულის ყოველი ნაკვთი და ნაწილი? თითქოს აი, ახლა დაიშლება თქვენს თვალწინ ეს ძლივს შეკოწიწებული სიცოცხლე... ან როგორი ინტონაციით ამბობს ლავრენტი: „გაზაფხულდა“. როგორ აზრობრივ დატვირთვას აძლევს მსახიობი ამ ერთ სიტყვას ესაა ყვედრება, ვედრება, შვება, სიხარული და თავისუფლება ერთად. გაზაფხულის მოსვლასთან ერთად წავა გრუშე ლავრენტისთან, ცოლი აღარ იჩხუბებს, ისევ დაიბუდებს უღირსი ძმის სახლში მეშჩანური კეთილდღეობა...

საინტერესოდ წარმოაჩინა ჯ.ღაღანიძემ ამავე სპექტაკლში მამათილის სახე. განსხვავებული რიტმი და გრძნობათა ბუნება შემოგვთავაზა მსახიობმა ამ პერსონაჟის განსახიერებისას.

ჟუჟუნას მამამთილი საკუთარ თავში დაჯერებული და შეყვარებული კაცია. იგი შენიღბული, არცთუ იოლად ამოსაცნობი გაიძვერაა. ფრთხილია, წინდახედული, ცდილობს ადამიანებზე დადებითი შთაბეჭდილება დატოვოს. თუ ლავრენტის ლაპარაკის ინტონაციებში „მკვეთრად ისმის მთის მცხოვრებთა მეტყველების იმიტაცია, ხოლო მოძრაობა ძალზე მახვილგონივრულ ქორეოგრაფიაზეა აგებული“, ჟესტიკულაცია და მიმიკა შესაბამისად მსუყეა და სახიერი, - ჯ.ღაღანიძის მამათილი სიტყვაძუნწია, უმოძრაო, გაყინული... ეს ეპიზოდური როლები ტიპიურობამდე ავიდა, მძლავრ თეატრალურ სახეებად იქცა და ამიტომ იო, რომ მსახიობს დამსახურებულად მიენიჭა სახელმწიფო პრემია.

დაგავიწყდებათ ბურგომისტრი ე.შვარცის „დრაკონში“?

მთელ სცენაზე მოჰქროდა იგი. გრძელი, ლურჯი ხალათი ეცვა, თმები აქა-იქ ფერადი ბაფთებით დაემაგრებინა... ისეთი სისწრაფით გამოიჭრებოდა, ეგონათ სივრცე აღარ ჰყოფნის და მაყურებელთა დარბაზში გადაფრინდებაო. უცბად ჩერდებოდა. შეშფოთებული გაანდობდა მაყურებელს „ჭკუა დავკარგეო“ და მოჰყვებოდა ჭკუის „ძებნას“. ეძებდა ყველგან: პარტერში, იარუსებზე, სენაზე, ბოლოს როგორღაც მიაგნებდა. დატუქსავდა, მერე თავისთან მიიხმობდა და იწყებოდა ბურგომისტრის ეშმაკი, ელასტიური, ავანტიურისტული ჭკუის დემონსტრირება.

ჯ. ღაღანიძის გმირს დაჭყეტილი ჰქონდა თვალები, იმიტომ კი არა, რომ მეტი დაენახა, იგი ისედაც კარგად ხედავდა და ყოველთვის გამოარჩევდა სასარგებლოს! არა. იცოდა, რომ ბრიყვის პოზა მომგებიანია. იგი ელოდა კატასტროფას, რომელზეც მარშით გადაივლის. თამაშ-თამაშით, სტვენა-სტვენით ყალიბდებოდა ბურგომისტრი მაყურებლის თვალწინ დიქტატორად, იგი სხვას ფიქრობდა და სხვანაერად მოქმედებდა, ამიტომ იყო მისი მეტყველება დანაწევრებული, ჟესტი-ჭარბი.

ზღაპრებში ხდება ადამიანური სიბრძნის ხელახალი აღმოჩენა. ჯემალ ღაღანიძის გროტესკულ გმირს შესანიშნავად მიჰქონდა მაყურებლამდე პიესაში განსხეულებული მრავალი სიბრძნე. მიჰქონდა სახიერად, მსუბუქად, ტაქტით. ბურგომისრის როლმა კიდევ ერთხელ გვიჩვენა მაშინ რომ შემსრულებელს ძალა შესწევს მონუსხოს მაყურებელი, რომელსაც საბედნიეროდ, მსახიობის ტყვეობაში ყოფნა ძალიან უყვარს.

სრულიად ახალგაზრდა, გამოუცდელი იყო ჯემალ ღაღანიძე ფირუზა რომ ითამაშა „მეტეხის ჩრდილში“.

თითქმის მთელი სპექტაკლის განმავლობაში ელოდა მაყურებელი ფირუზას გამოჩენას, თავის სიძეზე ხომ განუწყვეტლად ლაპარაკობდა ს. ზაქარიაძის შეუდარებელი შაქრო: „ჩემო სიძე ფირუზა, იცით რა ბიჭია? - ოჰ, ის პარაოზის ვირთხა, ჩემი სიძე ფირუზა“... და ამოჩნდებოდა ფირუზაც. თავზე დიდი, „კარტუზიანი“ ქუდი ეხურა. შარვალზე გადმოწელ ხალათზე მაგრად შემოეჭირა ქამარი. გულზე სამკერდე ნიშნები დაებნია. ხელ-ფეხი დაგრძელებოდა უხერხულობისაგან და ადგილი ვეღარ მოენახა მათთვის. სახეს დიდი კეხიანი ცხვირი „უმშვენებდა“. თავს აწონდებდა სიდედრ-სიმამრს. იცინოდა ყოველ ფრაზაზე, როგორ ჰგავდა ეს დანაწევრებული, უაზრო სიცილი ყროყინს, ღვინოს შეექცეოდა სიმამრთან ერთად და უცბად სკამიდან გადავარდებოდა...

რაფინირებული იყო მსახიობის ოსტატობა ნ.დუმბაძის „მზიან ღამეში“, ბატონი გიორგის როლის შესრულებისას. ეს როლი პატარაა პიესაში, ცოტა სქემატურიც. ორიოდე სიტყვის თქმა უწევდა ბატონ გიორგის, იმასაც კარგად აწონ-დაწონიდა და ძლივს გაიმეტებდა მსმენელისთვის. პედანტი იყო, დაწვრილებული, გონებაჩლუნგი. ირგვლივ ყველასა და ყველაფერში.

ცუდს ხედავდა მხოლოდ. უფრთხილდებოდა საშინელ, შეუვალ გარსს მის პერსონას რომ იცავდა მთელი სამყაროსაგან. ძუნწი შტრიხებით მოხაზა მსახიობმა პერსონაჟის გარეგნული პორტრეტი. ძირითადი აქცენტი გამახვილდა ფსიქოლოგიურ პლასტებზე, გმირის შინაგანი სამყაროს სწორ გახსნასა და მაყურებელთან დამაჯერებელ მიტანაზე.

მსუბუქი იუმორით იყო შეფერილი ჯემალ ღაღანიძის მიკიჩა ა.ცაგარელის „ხანუმაში“. მსახიობმა ამ როლში პლასტიურად საინტერესო ნახაზი და სოციალურად მძლავრი, ტიპიური სახე მოგვცა იმ ადამიანისა, რომელმაც ამ რთულ საწუთროში ჭეშმარიტი ღირებულებების ფასი არ იცის. დაკარგული აქვს თავისი ნამდივილი სახე.

წელში გამართული დადიოდა ჯემალ ღაღანიძის გმირი, თმებიც გულმოდგინედ გადაევარცხნა და გაეპრიალებინა, დინჯად, წყვეტილი ფრაზებით ლაპარაკობდა, არ იღიმებოდა, უზრდელობაში არ ჩამითვალონო.

მხდალი და შესაბრალისი იყო ჯ. ღაღანიძის მალხაზ პინტრიშიძე, შ.დადიანის „გუშინდელნი“, ხალასი და თბილი - ილარიონა შევარდნაძე. ნ. დუმბაძის „მე, ბებია, ილიკო და ილარიონი“, მხატვრულად საინტერესო ერემოსა და არჩილ ფორიას როლები კ. ლორთქიფანიძის „კოლხეთის ცისკარასა“ და ლ.ქიაჩელის „გვადი ბიგვაში“, წიწოლას შთამბეჭდავი სახე შეჰქმნა ჯ.ღაღანიძემ ვაჟა-ფშაველას „ბახტრიონში“ და სხვ."

მნიშვნელოვანი როლები:

ბ-ნი სიმო („ფილოსოფიის დოქტორი“), წიწოლა („ბახტრიონი“), ელგუჯა („ზღვის შვილები“), მამუკა („ერთხელ დახოცილები“), ჩივერი („სეილემის პროცესი“), როზენკრაც („ჰამლეტი“), კაკული („პეპო“), ბ-ნი გიორგი („მზიანი ღამე“), არჩილ ფორია („გვადი ბიგვა“), ფირუზა („მეტეხის ჩრდილში“), ვაჭარი ტყუილკოტრიანცი („ხანუმა“), ლავრენტი და მამამთილი („კავკასიური ცარცის წრე“), ტირელი („რიჩარდ III”), კახელი, ქმარი („დიალოგები ორმოქმედებიანი პიესისთვის“), I ღმერთი („სეჩუანელი კეთილი ადამიანი“), II ალქაჯი („მაკბეტი“), შალვა („მოხუცი ჯამბაზები“), ბენვოლიო („გონზაგოს მკვლელობა“), გეურქა („მზის დაბნელება საქართველოში“).

ჯილდოები

1967წ. - საქართველოს სსრ დამსახურებული არტისტი

1979წ. - სსრკ სახელმწიფო პრემია

1980წ. - საქართველოს სსრ სახალხო არტისტი

1998წ. - ღირსების ორდენი

2007წ. - იპოლიტე ხვიჩიას სახელობის პრიზი „იპო“

2009წ. - კოტე მარჯანიშვილის სახელობის პრემია

2010წ. - იპლიტე ხვიჩიას სახელობის პრემია

Read More →

Джемал Гаганидзе

                                                                                                                         |Нанука Сепашвили|

Джемал Гаганидзе:

Еще в средней школе я решил стать актером. Сейчас, когда мы встречаемся с одноклассниками, они говорят мне, что я самый счастливый среди них человек (несмотря на то, что  все они неплохо устроились – некоторые из них ученые, некоторые преподаватели...) потому, что воплотил в жизнь все задуманное в детстве.

Я был в 7 классе, когда меня, из-за очередной проделки, классная руководитель выгнала из кабинета. Оказывается, перед выходом я тогда сказа ей: «Уважаемая Елена, придет время, когда вы будете стоять в очереди касс театра, чтоб купить билет на спектакль, в котором я буду принимать участие.» В жизни так случилось, что я попал в театр им. Ш.Руставели. Затем, принял участие в спектакле «Ханума». На этот спектакль всегда было очень сложно купить билет, лишь через перекупщиков. Был случай, когда дочь моей классной руководительницы сказала маме: «Мама, в этом спектакле Джемал участвует, попроси у него билеты!» На что она ответила тогда с юмором, что никогда не сможет этого сделать, т.к. я ее предупреждал, что такое обязательно случится...

Моя мама была педагогом. Я считаю, что, благодаря ей, я настолько полюбил театр. Она всегда водила нас с братом в театр, когда мы были маленькими. Перед моим детским садом проходила магистраль и, когда я замечал машину, перевозящую декорации, сразу выбегал во двор и громко кричал: «Театр, театр!!!»

Одним летом меня отправили в пионерский лагерь. Вожатыми лагеря работали студенты театрального института, среди которых был и Гурам Сагарадзе. Однажды то сказал: «Вроде этот наш человек». Так начались мои «театральные дела». Когда мы вернулись из лагеря, Гурам пригласил меня на свой спектакль. Так я впервые приоткрыл двери в театр.

   В то время школы перешли на одиннадцатилетнее обучение, а в театральном не каждый год проходили вступительные экзамены, оставшись в школе, мне пришлось бы пропустить один год. Поэтому я поехал учиться в Саингило (Азербайджан), где учились 10 лет. Этот год был для меня годом свободы. Я создал школьные театр, где сам писал пьесы и ставил спектакли, в которых участвовали ученики и учителя. Спустя год, вернулся в Тбилиси, где и поступил на театральный. По распределению попал в группу к Гиге Лорткипанидзе.

За несколько месяцев до окончания института, совершенно неожиданно, ко мне подошел Михаил Туманишвили, с которым я ранее не был знаком, и сказал, что ставит в театре им. Ш.Руставели спектакль «Доктор философии» и, что ему очень нужны я и Зина Кверечхиладзе. Именно так я и оказался в театре им. Ш.Руставели, где и нахожусь до сих пор. За эти годы театр дал мне все, о чем только может мечтать актер, в том числе и немало премий.          

Естественно, я никогда не забуду о своем дебюте. Хотя, в последующем было очень много запоминающихся ролей, которые сыграли огромную роль в моей дальнейшей творческой жизни. Например, «Бахтриони» в постановке Додо Алексидзе. Затем «В тени метехи», где я сыграл роль Пирузы. Тогда говорили, что я еще никогда так не играл. Я был партнером Серго Захариадзе. Потом были спектакли Роберта Стуруа. «Джемал – мой талисман» - сказал Стуруа в одном из интервью, ведь я был задействован во всех его спектаклях. Я получил государственную Премию за роль в «Кавказском меловом круге» Стуруа. Это была Премия Советского Союза. Были представлены 7 человек – режиссер, художник, композитор и 4 актера, среди которых был и ваш покорный слуга. Все, кто был задействован в «Кавказском меловом круге», были очень счастливыми людьми. Мы участвовали в великолепном, признанном во всем мире спектакле, с которым объездили 30 стран). Я единственный из всех актеров, который сыграл абсолютно во всех спектаклях. Остальные хоть раз, но пропускали.

Когда я начинаю готовиться к новой роли, несмотря на мой огромный опыт, все начинается с нуля.  Правда практика никуда не уходит, но все же все начинается с новой страницы. Я начинаю изучать всю литературу, написанную о пьесе, по которой ставят спектакль. Подсознательно ты уже понимаешь, что должен будешь делать, получится это передать или нет – это уже очень сложный процесс. И вот, когда ты, заранее подготовившись, впервые выходишь на репетиционную сцену, когда знаешь что должен будешь играть и показываешь режиссеру свои задумки – это и есть самый сложный день в жизни актера. «Продашь» или не «продашь», «купит» ли это режиссер.

Очень приятно вспоминать тот период, когда мы часто ездили на гастроли в разные страны мира. Гастроли очень многое мне дали. Вспомню один случай. Нас пригласили в Авиньон (Франция) на театральный фестиваль, где мы были первой труппой, которая исполнила спектакль на иностранном языке. Мы играли «Кавказский меловой круг». Фестиваль открывали французы спектаклем «Король Лир». По истечению 15-20 минут зритель уже не слушал их. Мы подумали, что, если зритель уже не был заинтересован спектаклем, который проходил на французском языке, то у нас точно не получится заинтересовать его, тем более на протяжении более чем 2,5 часов. Но, к счастью и к нашему большому удивлению, зритель полностью был погружен в наш спектакль. После первого акта мы очень волновались вернется ли зритель на второй акт, но волнение было напрасным, т.к. был опять полный зал. Это было настоящей победой. В конце спектакля аплодисменты были нескончаемыми. Когда все ушли, осталось около ста человек, которые оказались грузинами, которые приехали туда из разных стран, чтоб присутствовать на нашем спектакле. Оказывается, они тоже очень волновались за то, как примет нас французский зритель и, из-за этого были разделены среди иностранцев, чтоб аплодировать нам, если французы этого не сделают. К счастью, им этого делать не пришлось. А мы, смотря на это, не могли сдержать своих слез.

Таких историй у меня еще очень много. Много чего случалось с нами. Поэтому я считаю себя очень счастливым человеком. В театре, да и по всей своей дороге искусства я шел с успехом. Если бы все повторилось с начала, даже если не получится ничего добавить, да будет так, пусть повторяется!

Роли, исполненные на сцене театра им. Ш.Руставели:

·         Господин Сим (Б.Нушич «Доктор философии», режиссер – М.Туманишвили)

·         Цицола (Д.Гачечиладзе  «Бахтриони», по мотивам Важа Пшавелы, режиссер Д.Алексидзе)

·         Элгуджа (Г.Хухашвили «Дети моря», режиссер – М.Туманишвили)

·         Мамаука (В.Канделаки «Убитые однажды», режиссер – А.Чхартишвили)

·         Чивер (А.Миллер «Салемский процесс», режиссер – Роберт Стуруа)

·         Розенкранц (У.Шекспир «Гамлет», режиссер – Д.Алексидзе)

·         Какули (Г.Сундукиани «Пепо», режиссер – Д.Алексидзе)

·         Господин Гкоргий (Н.Думбадзе «Солнечная ночь», режиссер – Роберт Стуруа)

·         Арчил Пория (Л.Киачели «Гвади бигва», режиссер М.Туманишвили)

·         Пируза (О.Пипиа «В тени метехи», режиссер Г.Лорткипанидзе)

·         Купец Ткуилкотрианц (А.Цагарели «Ханума», режиссер – Роберт Стуруа)

·         Лаврентий, тесть (Б.Брехт «Квказский меловой круг» режиссер – Роберт Стуруа)

·         Тирелли (У.Шекспир «Ричард III», режиссер – Роберт Стуруа)

·         Кахетинец, муж (Д.Турашвили «Диалоги для двухактовой пьесы», режиссер – Роберт Стуруа)

·         Бог (Б.Брехт «Добрый человек из Сезуана» режиссер – Роберт Стуруа)

·         II черт (У.Шекспир «Макбет», режиссер – Роберт Стуруа )

·         Шалва (Р.Харвуд «Старые клоуны», режиссер – Г.Капанадзе)

·         Бенволио (Н.Иорданов «Убийство Гонсало», режиссер – Г.Гошадзе)

·         Геурка (З.Антонов «Закат солнца в Грузии», режиссер –  Г.Капанадзе)

Звания и награды:

1967 г. –  Заслуженный артист грузинского ССР

1979 г. – Государственная премия СССР

1980 г. – Народный артист Грузинского ССР

1998 г. – Орден почета

2007 г. – Приз имени И.Хвичия «Ипо»

2009 г. – Премия им. К.Марджанишвили

2010 г. – Премия им. И.Хвичия

В 2011 году у входа в театр им. Ш.Руставели открылась звезда Джемала Гаганидзе

Перевод – Ани Чибошвили

Read More →

ჯემალ ღაღანიძე

                                                                                                                               |ნანუკა სეფაშვილი|

ჯემალ ღაღანიძე :

           ჯერ კიდევ საშუალო სკოლაში ვსწავლობდი, როცა გადავწყვიტე მსახიობი გავმხდარიყავი. ახლა, როცა  სკოლის მეგობრები მხვდებიან ხოლმე, მიუხედავად იმისა, რომ ყველას კარგი სამუშაო აქვს - ზოგი ლექტორია,  ზოგიც მეცნიერ მუშაკი - ყოველთვის მეუბნებიან: ჯემალ, შენ ყველაზე ბედნიერი კაცი ხარ ჩვენ შორის, რადგან რაც სკოლაში ჩაიფიქრე,  ყველაფერი, ყველა სურვილი შეისრულეო. 

          დაახლოებით მეშვიდე კლასში ვიყავი, როცა მორიგი ცელქობის შემდეგ კლასის დამრიგებელმა  კლასიდან გამაგდო. თურმე, გამიღია კარი და გასვლისას მითქვამს: "ქალბატონო ელენე, დაიმახსოვრეთ, მოვა დრო და  ჩემს სპექტაკლზე ბილეთების რიგში გნახავთ". ჩემი ცხოვრება ისე წარიმართა, რომ რუსთაველის თეატრში მოვხვდი.  მერე „ხანუმაში“ ვითამაშე. ამ სპექტაკლზე  ბილეთები არასდროს იშოვებოდა, მხოლოდ  გადამყიდველებთან თუ იშოვნიდი.  მისულა ჩემს მასწავლებელთან მისი ქალიშვილი  და უთქვამს: დედა, ჯემალიც თამაშობს ამ  სპექტაკლში და მიდი, უთხარი, ორი ბილეთი რა გახდაო. ქალბატონ ელენეს კი ხუმრობით უთქვამს - მასთან ცოცოხალი თავით არ მივალ,  დამუქრებულიაო.

         დედაჩემი  პედაგოგი  იყო. მე ვფიქრობ, სწორედ მისი დამსახურებაა  თეატრისადმი ჩემი ასეთი სიყვარული. მე და ჩემი ძმა, როცა პატარები ვიყავით, სულ დავყავდით თეტრში. ჩვენი საბავშვო ბაღის წინ მაგისტრალი გადიოდა. თუ დავინახავდი მანქანას,  რომელსაც დეკორაციები გადაჰქონდა, მივრბოდი საბავშვო ბაღის ეზოში და ვყვიროდი: თეატრი, თეატრი. 

         ერთ ზაფხულს პიონერთა ბანაკში გამიშვეს. ხელმძღვანელებად  თეატრალური ინსტიტუტის სტუდენტები დამხვდნენ: მათ შორის გურამ საღარაძეც იყო.  ერთხელ, მან  თქვა - ეს მგონი საჩვენო კაციაო. ასე დაიწყო ჩემი თეატრალური ამბები.  როცა ბანაკიდან ჩამოვედით, გურამმა საკურსო სპექტაკლზე დამპატიჟა. სწორედ   მაშინ შევაღე  პირველად თეატრალურის კარი. 

          ამ პერიოდში 11 წლიანი სწავლება შემოიღეს სკოლებში. მაშინ, თეატრალურში ყოველ წელს არ იყო მიღება.  ამიტომაც, თუ 11 წელი ვისწავლიდი თეატრალურში ჩაბარებას ვეღარ მოვასწრებდი. გადავწყვიტე,  საინგილოში გადავსულიყავი სასწავლებლად, რადგან იქ  სწავლა, ძველებურად, ისევ 10 წლიანი იყო. ეს ჩემთვის თავისუფლების წელიწადი იყო.  სკოლაში თეატრი გავხსენი, თავადვე ვწერდი პიესებს და მასწავლებლებასა და მოწაფეებს ვათამაშებდი. ერთი წლის შემდეგ დავბრუნდი თბილისში და   წარმატებით ჩავაბარე  მისაღები გამოცდები. გიგა ლორთქიფანიძის ჯგუფში მოვხვდი.  

         ორი-სამი თვით ადრე, სანამ ინსტიტუტს დავამთავრებდი,  სრულიად მოულოდნელად,  ჩემთან მოვიდა ბატონი მიხეილ  თუმანიშვილი, რომლსაც მანამდე მხოლოდ გამარჯობით ვიცნობდი და მითხრა  რომ  რუსთაველის თეატრში დგამდა  სპექტაკლს „ფილოსოფიის დოქტორი“ და  ძალიან მჭირდებით  შენ და ზინა კვერენჩხილაძეო. აი, ასე აღმოვჩნდი რუსთაველის თეატრში. 1956 წლის სეზონი  სწორედ  ამ  სპექტაკლით გაიხსნა. მას  შემდეგ აქ ვარ. რაც კი შეიძლება ინატროს მსახიობმა, ყველაფერი მომცა თეატრმა ამ წლების განმავლობაში. მათ შორის უამრავი პრემია.  თეატრმა არაფერი დამაკლო. 

        დებიუტი, რა თქმა უნდა, არასდროს  დამავიწყდება. თუმცა, კიდევ ბევრი სპექტაკლი იყო, რომლებმაც  ძალიან  დიდი როლი ითამაშეს  ჩემს შემდგომ შემოქმედებით ცხოვრებაში. მაგალითად „ბახტრიონი“, რომელიც ბატონმა დოდო ალექსიძემ დადგა. შემდეგ „მეტეხის ჩრდილში“. ამ სპექტაკლში ფირუზას როლი ვითამაშე. მაშინ ამბობდნენ, რომ ასე არასდროს მითამაშია. სერგო ზაქარიაძის პარტნიორი ვიყავი. შემდეგ,  რობიკოს სპექტაკლები წამოვიდა.  „ჯემალი ჩემი თილისმაა“ - აღნიშნა რობიკომ ერთ-ერთ ინტერვიუში, იმიტომ რომ მე მის ყველა სპექტაკლში  ვმონაწილეობდი. სტურუას  „კავკასიური ცარცის წრით“ სახელმწიფო პრემია ავიღე. ამას ოცნებადაც კი ვერ დავუშვებდი. ეს იყო საბჭოთა კავშირის პრემია. 7 კაცი წარგვადგინეს- რეჟისორი, მხატვარი, კომპოზიტორი და 4 მსახიობი. იმ ოთხში  გახლდით მეც. კავკასიურში ვინც ვიყავით, უბედნიერესი ხალხი ვართ. ჯერ ერთი, შესანიშნავ, მსოფლიოში აღიარებულ  სპექტაკლში ვმონაწილეობდით და გარდა ამისა, 30 ქვეყანა მოვიარეთ.  მე დავრჩი ერთადერთი კაცი, რომელსაც ყველა სპექტაკლი მაქვს ნათამაშები - 650. თითო-თითო ყველამ გააცდინა. 

         მიუხედავად დიდი გამოცდილებისა, როცა ახალ როლზე ვიწყებ მუშაობას ყველაფერი ნულიდან იწყება. ძნელია მიაგნო პერსონაჟის ხასიათს. მართალია პრაქტიკა მოგყვება და მისი იმედი გაქვს, მაგრამ  მაინც სუფთა ფურცლიდან  იწყებ. პიესის შესახებ ლიტერატურას ვიღებ და ყველაფერს ვკითხულობ. ზოგჯერ მოდის, ზოგჯერ არ მოდის. გონებაში შენ უკვე წარმოიდგენ, რა უნდა გააკეთო, მაგრამ ამას გადმოიტან თუ არა,  ეს უკვე ძალიან რთული პროცესია. და აი, როცა მიდიხარ სარეპეტიციო დარბაზში მომზადებული, როცა უკვე იცი რა უნდა ითამაშო  და რეჟისორს აჩვენებ შენს ჩანაფიქრს, ყველაზე რთული დღე ეს არის მსახიობისთვის. გაყიდი თუ არ გაყიდი, იყიდის თუ არა რეჟისორი. 

        კარგად მახსენდება ის პერიოდი, როცა ხშირად დავდიოდით გასტროლებზე სხვადასხვა ქვეყნებში. გასტროლებმა ბევრი რამ მოგვცა. ერთ შემთხვევას გავიხსენებ.  ავინიონში (საფრანგეთში) ფესტივალზე დაგვპატიჟეს. 2000 მაყურებელი იყო, ღია ცის ქვეშ. ჩვენ ვიყავით პირველი უცხო ენაზე მოლაპარაკე დასი, რომელმაც მონაწილეობა მიიღო ამ ფესტივალში. ჩვენს გარდა ყველა ფრანგულენოვანი იყო.  „კავკასიური ცარცის წრე“ ჩავიტანეთ. ფესტივალი ფრანგებმა  „მეფე ლირით“ გახსნეს. სპექტაკლის დაწყებიდან გავიდა დაახლოებით  15-20 წუთი და მაყურებელი უკვე აღარ უსმენდა მათ. ვიფიქრეთ, ისინი თუ მშობლიურ ფრანგულს არ უსმენენ, ქართულად როგორღა მოისმენენ სპექტაკლს, თანაც 2 საათის განმავლობაში. საბედნიეროდ და ჩვენდა გასაოცრად, სპექტაკლი ისე ვითამაშეთ მაყურებელი მთლიანად იყო ჩართული სპექტაკლში. პირველი მოქმედების დამთავრების შემდეგ ისევ შევფიქრიანდით, ვნერვიულობდით, დაბრუნდებოდა თუ არა მაყურებელი მეორე მოქმედების სანახავად. ისევ ყველა მოვიდა. ეს უკვე ნამდვილი გამარჯვება იყო. სპექტაკლის დასასრულს კი ტაში არ წყდებოდა. როცა ყველა წავიდა, ასიოდე ადამიანი მოვიდა ჩვენთან. თურმე, ისინი ქართველები  ყოფილან, რომლებიც  სხვა და სხვა ქვეყნიდან ჩამოსულან ჩვენს სანახავად.  გვითხრეს, რომ ისინიც ჩვენნაირად ნერვიულობდნენ, როგორ მიგვიღებდა  მაყურებელი, ამიტომაც  უცხოელებს შორის  გაფანტულან. თუ ფრანგები ტაშს არ დაუკრავდნენ გვინდოდა ჩვენ აგვეყოლიებინა სხვადასხვა მხრიდანო. თუმცა, ეს არ დაგვჭირდა, ისინი აღფფთოვანებულები უკრავდნენ თაშს, ჩვენ კი ამ ყველაფრის დანახვაზე ტაშის დაკვრასაც ვეღარ ვახერხებდით და თვალებიდან ცრემლები მოგვდიოდაო.

       ასეთი ამბები კიდევ ბევრია. ბევრი რამ გადაგვხდა თავს.  ამიტომ, ძალიან ბედნიერ კაცად  ვთვლი თავს. თეატრში და ზოგადად ხელოვნების გზაზე წარმატებით ვიარე.  რომ განმეორდეს ჩემი ცხოვრება, რომ არც მოვუმატო რამე, როგორც იყო, ისე რომ განმეორეს, დაე განმეორდეს. 

რუსთაველის თეატრის სცენაზე განსახიერებული როლები:

ბატონი სიმო (ბ. ნუჩინი, ფილოსოფიის დოქტორი ", რეჟისორი _ მ. თუმანიშვილი)

წიწოლა (დ. გაჩეჩილაძე, ბახტრიონი ", ვაჟა - ფშაველას ნაწარმოებთა მოტივებზე, რეჟისორი _ დ. ალექსიძე),

ელგუჯა (გ. ხუხაშვილი, ზღვის შვილები ", რეჟისორი _ მ. თუმანიშვილი)

მამუკა (ვ. კანდელაკი,, ერთხელ დახოცილები ", რეჟისორი _ ა. ჩხარტიშვილი)

ჩივერი (ა. მილერი, სეილემის პროცესი ", რეჟისორი _ რ. სტურუა),

როზენკრანცი (შექსპირი,, ჰამლეტი ", რეჟისორი _ დ. ალექსიძე),

კაკული (გ. სუნდუკიანი, პეპო ", რეჟისორი _ დ. ალექსიძე),

ბ - ნი გიორგი (ნ. დუმბაძე,, მზიანი ღამე ", რეჟისორი _ რ. სტურუა),

არჩილ ფორია (ლ. ქიაჩელი,, გვადი ბიგვა ", რეჟისორი _ მ. თუმანიშვილი)

ფირუზა (ო. მამფორია,, მეტეხის ჩრდილში ", რეჟისორი _ გ. ლორთქიფანიძე),

ვაჭარი ტყუილკოტრიანცი (ა. ცაგარელი,, ხანუმა ", რეჟისორი _ რ. სტურუა),

ლავრენტი და მამამთილი (ბ. ბრეხტი,, კავკასიური ცარცის წრე ", რეჟისორი _ რ. სტურუა),

ტირელი (შექსპირი,, რიჩარდ III ", რეჟისორი _ რ. სტურუა),

კახელი, ქმარი (დ. ტურაშვილი,, დიალოგები ორმოქმედებიანი პიესისათვის ", რეჟისორი _ რ. სტურუა),

მე ღმერთი (ბ. ბრეხტი,, სეჩუანელი კეთილი ადამიანი ", რეჟისორი _ რ. სტურუა),

II ალქაჯი (შექსპირი,, მაკბეტი ", რეჟისორი _ რ. სტურუა),

შალვა (რ. ჰარვუდი, მოხუცი ჯამბაზები ", რეჟისორი _ გ. კაპანაძე)

ბენვოლიო (ნ. იორდანოვი, გონზაგოს მკვლელობა ", რეჟისორი _ გ. გოშაძე)

გეურქა (ზ. ანტონოვი, მზის დაბნელება საქართველოში ", რეჟისორი _ გ. კაპანაძე).

მიღებული აქვს წოდებები და ჯილდოები:

1967 წ. - საქართველოს სსრ დამსახურებული არტისტი

1979 წ. _ სსრკ სახელმწიფო პრემია

1980 წ. _ საქართველოს სსრ სახალხო არტისტი

1998 წ. _ ღირსების ორდენი

2007 წ. - იპოლიტე ხვიჩიას სახელობის P პრიზი,, იპო''

2009 წ. - კოტე მარჯანიშვილის სახელობის პრემია P

2010 წ. _ იპოლიტე ხვიჩიას სახელობის პრემია

2011 წელს რუსთაველის თეატრის წინ გაიხსნა ჯემალ ღაღანიძის, ვარსკვლავი''

Read More →