„თეატრში რომ
მოვედი, ერთი დიდი სურვილი მქონდა, მსახიობებს ადამიანურად, ბუნებრივად ელაპარაკათ.
ბავშვობიდან მიკვირდა, რომ სცენიდან მესმოდა ამაღლებული, პათეტიკური, გადაპრანჭული
მეტყველება. უფრო მეტიც-ზოგიერთი ცნობილი მსახიობი, რომელიც ბრწყინვალედ ფლობდა ქართულს,
სცენაზე რუსული აქცენტით ლაპარაკობდა და ამას ყველანი ჩვეულებრივ ამბად მიიჩნევდნენ.
ამიტომ, რამდენადაც შემეძლო, პირველ სპექტაკლზე მუშაობისას კატეგორიულად მოვითხოვე,
ელაპარაკათ ისე, როგორც ცხოვრებაში ლაპარაკობდნენ. საოცარია, წინააღმდეგობა არავის
გაუწევია. საერთოდ, როცა ახალბედა რეჟისორი პირველ სპექტაკლზე მუშაობს, მისდამი ყველა
კეთილადაა განწყობილი, თვალებში შესციცინებენ, ყველა მოთხოვნას უსიტყვოდ უსრულებენ,
ცდილობენ თავი შეაყვარონ, ყველა „ეტრფის“, ვინც სპექტაკლშია დაკავებული და ვინც არა.
მოკლედ, ნამდვილი სამოთხეა, ედემის ბაღი. მაგრამ სამწუხაროდ, სპექტაკლი არ გამოგვივიდა,
ან კი როგორ გამოგვივიდოდა, როცა მამია მალაზონიას მიერ შექმნილ ირეალურ ზღაპრულ სამყაროში
ფერადოვან კოსტუმებში გამოწყობილი გმირები უბრალო, ყოფითი ენით ლაპარაკობდნენ. მაშინ
მივხდი, რომ თეატრს, ყველა სპექტაკლს თავისი ენა აქვს, თავისი ტონალობა, თავისი მელოდიურობა...
და აი, თეატრის ხელმძღვანელობამ დამავალა, დამედგა ვ. როზოვის ყოფითი კომედია- „ვახშმობის
წინ“, რომელიც ჩვენი თხოვნით გადმოაქართულა ჯანსუღ ჩარკვიანმა. თითქოს თეატრის მუზებმა
კიდევ ერთი საშუალება მომცეს, გამეგრძელებინა ჩემი ექსპერიმენტები სცენურ მეტყველებასთან
დაკავშრებით. თუ გნებავთ, ჩემს ახირებად მიიჩნიეთ, მაგრამ დღემდე მჯერა, რომ „ვახშმობის
წინ“ საუკეთესო რეალისტურია სპექტაკლია ქართული თეატრის ისტორიაში. დიახ, დიახ! აღშფოთდით?
მე კი სირცხვილისგან ლოყები შემეფაკლა და ულვაშებიც ამიცმაცუნდა, მაგრამ ასეა და რა
ვქნათ.
ამ სპექტაკლმა
დამარწმუნა, რომ რაოდენ რეალისტური ნაწარმოებიც არ უნდა დადგა, მსახიობთა მეტყველება
ჩვეულებრივი ყოფითი მეტყველებისაგან მკვეთრად უნდა განსხვავდებოდეს, რადგან თეატრი
ცხოვრებას პოეზიის საგნად აქცევს.“
რობერტ სტურუა
