გურამ საღარაძე

რუსთაველის თეატრის მუზეუმის საარქივო მასალებიდან:

"თეატრალური მოამბე" N 1. 1989წ. 

სტატიის ავტორი: მაია კობახიძე

                                                        

                                                             მაყურებლის პირისპირ

           გურამ საღარაძის ხელოვნების თავისებურება ალბათ, რამდენიმე სიტყვით შეიძლება განისაზღვროს - იგი წარმოგვიდგება, როგორც მკვეთრი სცენური პორტრეტის ოსტატი, რომელიც შესანიშნავად ძერწავს მხატვრული სახის გარეგნულ ნახაზს და ამასთანავე, მოცულობას, მრავალ განზომილებასაც სძენს თავის გმირს. 

           გურამ საღარაძე იმ ხელოვანთა რიცხვს მიეკუთვნება, ვისი სცენური ცხოვრებაც მუდამ განახლების პროცესშია და ამ პროცესს შეუმდგარი ინტუიცია, მკაცრი ზნეობრივი და მხატვრული ორიენტირები წარმართავენ. მისი სათქმელი, სცენურ სახეში გაცხადებული, მუდამ საგულისხმო, ხშირად მოულოდნელი და მით უფრო საინტერესოა მაყურებლისთვის. ბოლომდე შეუცნობელი, იდუმალებით მოსილია შემოქმედებითი პროცესის მექანიკა და იმ უცნაური ფენომენის შემადგენელი ნაწილები, რასაც არტისტული ტალანტი ჰქვია. მაგრამ ერთი კია- გურამ საღარაძის სცენური ქმნილებების დაბადების მომსწრეთ უნებლიეთ ექმნებათ შთაბეჭდილება, თითქოს მისი პროფესიონალიზმი თანდაყოლილი იყოს, ხოლო სცენური კულტურა ამ მსახიობის პიროვნულ თვისებათა რიცხვს განეკუთვნებოდეს. შეუძლებელია, არ გაიზიარო გურამ საღარაძის ღრმა რწმენა იმის თაობაზე, რომ ყოველივე მის შესანიშნავ პედაგოგებთან - დიმიტრი ალექსიძესთან, მიხეილ თუმანიშვილთან, მალიკო მრევლიშვილთან გავლილი სკოლის შედეგია და ისიც უნდა ითქვას, რომ ამ სამი ოსტატის მეთოდისთვის დამახასიათებელი საუკეთესო ნიშნები, ჰარმონიულად შერწყმული მათი მოწაფის შემოქმედებაში, ყოველდღიურად იხვეწება და ვითარდება.

           ბუნებრივი ზღვარი, თეატრსა და ცხოვრებას რომ გამოყოფს ერთმეორისაგან, გურამ საღარაძისთვის თითქოს სიმკვეთრეს კარგავს. ამასთან, იმდენად ყოველდღიურობა კი არ იჭრება თავისი ათასგვარი წვრილმანებით სცენაზე მის გმირებთან ერთად, თითქოს თვით თეატრი შემოდის ცხოვრებაში, თავის კანონებს უმორჩილებს მას და არტისტიზმის დაღს ასვამს. 

           დღეს აღიარებულ ჭეშმარიტებად იქცა ის აზრი, რომ გურამ საღარაძის თაობამ ქართულ თეატრში გარდატეხა მოახდინა, ახალი სცენური ენა დაამკვიდრა, მაყურებლის შინაგანი სამყაროს იდუმალ სიმებს შეეხო, მისი გონების გაღვიძება დაისახა მიზნად, მისი სულიერი გამხნევება. მაშინ ჩვენს ცხოვრებაში მრავალი წლის მანძილზე გაბატონებულ შიშსა და სიყალბეს ცვლიდა რაღაც ახალი, თვით სიმართლე, რომელიც თუმცა კი გომეოპატიური დოზებით, მაინც ნელ-ნელა იკვლევდა გზას ადამიანთა სულისკენ. ასეთ დროს აღმოჩნდა მაყურებლის პირისპირ რუსთავლის თეატრის ეს თაობა, გაანდო თავისი აზრები ცხოვრების შესახებ არა პუბლიცისტური ფორმით და პლაკატური ხერხებით, არამედ შინაგანი შრეების შემცველი, გარეგნულ ეფექტურობას მოკლებული, დამაფიქრებელი სპექტაკლებით. შემდგომში ამ თაობის მსახიობთა ცხოვრება ხელოვნებაში სხვადასხვაგვარად აეწყო. გურამ საღარაძის შემოქმედებაში წლიდან წლამდე სულ უფრო ნათლად იწყო გამოკვეთა მკვეთრი თეატრალური ფორმებისკენ, აშკარა სცენური სახიერებისკენ სწრაფვამ, მაგრამ უკვალოდ არ ჩაუვლია იმ წლებს, როდესაც მისთვის ფსიქოლოგიური დამაჯერებლობის მიღწევა იყო მთავარი, პროფესიის ამ საფუძვლების სრულყოფილი ფლობა იქცა შემდგომში თავისებურ გარანტიად ერთფეროვნებისგან თავის დახსნისა. ეს იყო საწინდარი იმისა, რომ სხვადასხვა სტილისა და ჟანრის სპექტაკლებში, განსხვავებული რეჟისორული ძიებების პირობებში, მსახიობის შემოქმედებითი პალიტრა მრავალი ფერის მომცველი იქნებოდა, რომ იგი შეძლებდა ნებისმიერი სქემის ამოქმედებას, გამომსახველი და ცოცხალი დეტალების წყალობით და საბოლოოდ ფართო დიაპაზონის მქონე მსახიობად ჩამოყალიბდებოდა.

            პირველად აღდგენილ სპექტაკლში "ინ ტირანოს" გაიელვა გურამ საღარაძემ. მას შემდეგ მრავალი სცენური გმირი დაიბადა მისი წყალობით. მათ შორის სისო (ოტია იოსელიანის "ადამიანი იბადება ერთხელ"), უსაზღვროდ გულწრფელი მილან სტიბორი (კოჰოუტის "როცა ასეთი სიყვარულია"), დახვეწილი, სცენური მომხიბლაობით აღბეჭდილი თეზევსი (შექსპირის "ზაფხულის ღამის სიზმარი"), ჰეილი (არტურ მილერის "სეილემის პროცესი"), პეტრე (მ. გორკის "მდაბიონი"). ტიპოტესკუ (კარაჯალეს "დაკარგული ბარათი"), შუ ფუ (ბრეხტის "სეჩუანელი კეთილი ადამიანი"), ჭეიშვილი (ნ. დუმბაძის "საბრალდებო დასკვნა"), პატრონი (იბრაგიმბეკოვის "დაკრძალვა კალიფორნიაში"), უჩა (თ. ჭილაძის "როლი დამწყები მსახიობი გოგონასათვის"), და რაღა თქმა უნდა, "კავკასიურ ცარის წრეში" ნათამაშები სამი როლი სხვადასხვა დოზით, შესაძლოა განსხვავებული სიძლიერით თავისებურად ადასტურებენ გურამ საღარაძის მსახიობური მანერის ამ მხარეს. მოვლენათა შინაგანი დრამატიზმის გახსნის უნარი იკითხებოდა მის მასხარაში ( "მეფე ლირი" მიხეილ თუმანიშვილის დადგმით), ძლიერი პიროვნული საწყისი აღსარებითი ფორმით იყო გაცხადებული მის მინდიასა (კ. გამსახურდიას "გველისმჭამელი") და ტომის (ტენესი უილიამსის "შუშის სამხეცე") სცენურ არსებობაში. გამომსახველობითი საშუალებების ასკეტიზმით, ერთგვარი სცენური არისტოკრატიზმის ნიშნით არის აღბეჭდილი მის მიერ შექმნილი იულიუს კეისრის სახე (შექსპირის "იულიუს კეისარი"). 

            მართლაც, რაოდენ განსხვავებულია ჩამოთვლილი სცენური სახეები, სხვადასხვა ხერხებით შექმნილი, თითოეული მათგანი მსახიობს, მართლაც, რომ ახალ რაკურსში წარმოგვიდგენს. რა როლსაც არ უნდა თამაშობდეს გურამ საღარაძე, ერთი რამ მუდამ იგრძნობა- მას თეატრალურ სახიერებაში განსაკუთრებით მოულოდნელობის ეფექტი იზიდავს.

           გურამ საღარაძეს თითქოს არაფრად უღირს ყოველი ცალკეული სპექტაკლის მხატვრული სამყაროს გათავისება, მნიშვნელოვნად უიოლებს ამ პროცესს სპექტაკლის ფორმის, მთლიანობის შეგრძნების უნარი. სწორედ მთლიანობის დარღვევის ასაცილებლად უხდება ხშირად საკუთარი ტემპერამენტის მოთოკვაც მძაფრი დრამატული კონფლიქტის პირობებშიც კი. თავისუფლებას მსახიობის ტემპერამენტი მისი შემოქმედებითი  ცხოვრების სხვა სფეროში იძენს. გურამ საღარაძე- მხატვრული კითხვის ოსტატი, დღეს ამ მხრივ აღიარებული ლიდერია. მსახიობს, რომელიც მრავალი წლის მანძილზე მუშაობს სიტყვაზე, ესტრადაზე გამოაქვს იგი, ხშირად გარკვეული საფრთხე ელის ხოლმე თეატრალურ სახეებზე მუშაობისას, რომლებიც, ცხადია, განსხვავებული კანონების მიხედვით იქმნება, სადაც სიტყვამ არასგზით არ უნდა დაჩრდილოს საკუთრივ მოქმედება. მაგრამ გურამ საღარაძის სახეებს სტატიურობის საშიშროება არ ემუქრება. პირიქით ხდება, ლექსის კითხვისას ის ჩვეულებრივ ეძებს და აღმოაჩენს კიდეც მასში თავისებურ დრამატურგიას, ფარულ კონფლიქტებს, კითხვის პროცესს ამდიდრებს არა გარეგნული თეატრალობით, არამედ შინაგანი ქმედებით. ინტონაციურ მრავალფეროვნებასთან, მუსიკალურ ალღოსთან ერთად შეადგენს ეს მის, როგორც მხატვრული კითხვის ოსტატის, შემოქმედებით მანერას. ალბათ, არავინ კითხულობს "ვეფხისტყაოსანს" ისე, როგორც გურამ საღარაძე. ძნელი წარმოსადგენია ადამიანი, რომელსაც არ ააღელვებს მის მიერ წაკითხული "მერანი", ილია, აკაკი, ვაჟა-ფშაველა, ლერმონტოვი, საიათნოვა, შანდორ პეტეფი და რაღა თქმა უნდა, გალაკტიონი, ესოდენ დამუხტული შინაგანი დრამატიზმით. 

Read More →

Medea Chakhava

                                                         |Nanuka Sephashvili|

“Literature and art” N6. 2006 year.

Article by Manana Gegechkori about Medea Chakhava:

An actor pliant as wax

When she was a pupil she was captivated with ballet. She even entered Vakhtang Chabukiani’s studio though she didn’t continue studying there. After that she passed the examination in the university, on foreign languages’ faculty. With the guidance of Erekle Tatishvili she was learning English language. She was lucky for her teachers from the beginning. An institute of theatre opened exactly that year when she finished her first course. Medea Chakhava decided to be an actress but entrance exams were finished already. Her father’s , Vaso Chakhava’s friend  Akaki Khorava who also was head of the institute, once more invited a selection committee. For unknown for us reasons she read a poem “Gankitskhuli” by Irodion Evdoshvili. Weird choice for young attractive girl. A poem written about prostitute woman wasn’t conformable to character of a little girl with bride. Maybe this choice brought to light Medea’s desire of total transformation into completely different person. She began reading the poem in a very low voice, she hardly whispered first words, than she stopped, she tried to go on once more, despite the fact that the members of committee were encouraging her. But in vain. She couldn’t compete the poem, she was standing all pale, ashamed and with teary eyes. She decided that she had to bury in oblivion her biggest dream. She struggled a lot to earn permission from her parent to study in the institute of theatre, but it seems that the members of committee saw how virtuous, charming and emotional person was standing in front  of them.  So they took Medea Chakhava in the institute of theatre.

On May 17 of 1943 an institute of theatre hosted great artists from Moscow’s Art-theatre. They were V. Nemirovich-Danchenko, V. Kachalov, I. Moskvin, O. Kniper-Chkekhova and others. When V. Kachalov saw Medea Chkakhava in “Blue and Pink” of A.Brushtain, he said: “This girl is a miracle! Take care of her!” from that day Medea Chakhava’s stage creativity became an indivisible part of Georgian theatrical life.

Her debut was on a professional stage in Rustaveli Theatre’s play “Bride Poster”. But Medea Chkakhava’s individuality sharply identified in “Deep are the roots” of A. D’usseau and J. Gow that was staged by a director Dimitri Aleksidze. There was the identification of artist’s ability of truly loving the viewer, her ability of loving a man which brings a woman to selflessness.

Trying to personify Lida Matisova (Pavel Kohout "When there is such love" director Mikheil Tumanishvili) Medea Chakhava recalls one curious story: “on the previous day of the wedding my Lida Matisova meets her ex-lover Petri Perus who is already married and spends the night with him because she loved him. For this the society judges her. M. Tumanishvili told me: “If you want this episode to be played with whole depth, you have to lie in the puddle and feel the emotional experience of the person when he is insulted, when he’s soaked in mud.” It was a rainy day. At night I really lied down in the puddle in my yard. Seemed that Misha was watching me from his window ( Misha Tumanishvili and Medea Chakhava were neighbors that time). You can’t imagine how much it helped me not only in creating the mood but also in finding the physical action. In this episode I was standing on the stage totally abused, as if mud water was streaming down my back.” As it is known,  this kind of “creative experiment”  crowned whit great success hasn’t repeated in Medea Chakhava’s biography.

Distinguished with tenderness, feminine charm and lyricism, the actress decided not to limit herself in theatrical character’s frames and to act different characters of different heroes in various plays and genres. To be more correct, the directors noticed Medea’s sharpness of transformation, diversity and they gave her the opportunity to show  her maximum in acting arts.
   I want to end this letter devoted to Medea Chakhava’s creative work with words of a person with whom Medea’s best era in acting is communicated…
       many years has passed and Medea Chakhava’s name turned into my favorite theatrical youth memory. Lots of things that I did in Rustaveli Theatre was directly communicated with Medea’s name.   We were friends, like-minded persons, we were coauthors of many unforgettable (of course for us ) works. It was a great pleasure working together.

I love Mediko very much as an actress and maybe I am subjective but I think that many things that she has modeled for the stage, was the real art.

Our creative process included many rehearsals, conversations, quarrels. I remember many interesting and happy minutes, unfortunately those interesting and happy minutes that I remember are only memories, but this was beautiful, pretty time of raising a real talent.  Her femininity always charmed the audience and forced to feel.

This is a great talent – to sing for love!”

                                                                                                 (Mikheil Tumanishvili)

                                                                                            Translated by Tatia Tukhashvili

Read More →

მედეა ჩახავა

                                                |ნანუკა სეფაშვილი|


"ლიტერატურა და ხელოვნება" N6. 2006წ.

მანანა გეგეჭკორის სტატია მედეა ჩახავას შესახებ:

              ცვილივით დამყოლი მსახიობი
                                             
      მოწაფეობისას ბალეტით იყო გატაცებული. ვახტან ჭაბუკიანის სტუდიაშიც ჩაირიცხა, თუმცა იქ სწავლა არ გაუგრძელებია. შემდეგ უნივერსიტეტში ჩააბარა უცხო ენების ფაკულტეტზე. ერეკლე ტატიშვილის ხელმძღვანელობით ინგლისურს ეუფლებოდა. პედაგოგებში თავიდანვე გაუმართლა. პირველი კურსი რომ დაასრულა, თბილისში თეატრალური ინსტიტუტი გაიხსნა. მედეა ჩახავამ მსახიობობა გადაწყვიტა, მაგრამ მისაღები გამოცდები დამთავრებული იყო. მამამისის, ცნობილი ექიმის, ვასო ჩახავას მეგობარმა, ინსტიტუტის მაშინდელმა რექტორმა, აკაკი ხორავამ მიმღები კომისია ხელახლა შეკრიბა. გამოცდაზე, რატომღაც იროდიონ ევდოშვილის ლექსი "განკიცხული" წაითხა. უცნაური არჩევანია ახალგაზრდა, მომხიბვლელი გოგონასთვის. მეძავ ქალზე დაწერილი ლექსი თითქოს სრულიად არ შეესაბამებოდა პატარა, ნაწნავებიანი ქალიშვილის ბუნებას. იქნებ ამ არჩევანმა თავიდანვე ნათელი გახადა, რომ მედეა ჩახავას გარდასახვის, მისგან განსხვავებული ადამიანის განსახიერების სურვილი აქვს? ლექსის კითხვა ძალიან ჩუმად დაიწყო, ძლივს ამოიჩურჩულა პირველი სიტყვები, შემდეგ გჩუმდა, კვლავ სცადა გაგრძელება, მით უმეტეს, რომ მისდამი კეთილად განწყობილი კომისიის წევრები ეხმარებოდნენ, ამხნევებდნენ. მაგრამ - ამაოდ. ლექსის კითხვა ვერ დაასრულა. იდგა ასე გაფითრებული, დარცხვენილი და თვალცრემლიანი. გადაწყვიტა, რომ სამუდამოდ უნდა დამშვიდობებოდა თავის დიდი ოცნებას. არადა, რამდენი იბრძოლა იმისათვის, რომ ოჯახის წევრებისგან თეატრალურ ინსტიტუტში შესვლის ნებართავა აეღო. მაგრამ, როგორც ჩანს, კომისიის წევრებმა დაინახეს, რაოდენ სათნო, მომხიბვლელი, უშუალო და ემოციური ადამიანი იდგა მათ წინაშე. ასე მიიღეს მედეა ჩახავა თეატრალურ ინსტიტუტში.
        1943 წლის 17 მაისს თეატრალურ ინსტიტუტს ესტუმრნენ მოსკოვის სამხატვრო თეატრის დიდი მსახიობები- ვ. ნემიროვიჩ-დანჩენკო, ვ. კაჩალოვი, ი. მოსკვინი, ო. კნიპერ-ჩეხოვა და სხვები. ა. ბრუშტეინის "ცისფერსა და ვარდისფერში" მედეა ჩახავას ბლიუმა შაპიროს ნახვის შემდეგ ვ. კაჩალოვმა თქვა: " ეს გოგონა პირდაპირ სასწაულია! გაუფრთხილდით მას!" ამ დღიდან რამდენიმე ათეული წლის მანძილზე, მედეა ჩახავას აქტიური სამსახიობო შემოქმედება ქართული თეატრალური ცხოვრების განუყოფელ ნაწილად იქცა.
        მისი დებიუტი პროფესიულ სცენაზე ბიჭის როლით შედგა რუსთავლეის თეატრის სპექტაკლში კ. გოლდონის "საპატარძლო აფიშით". მაგრამ მედეა ჩახავას სამსახიობო ინდივიდუალობა, ყველაზე მკვეთრად 1947 წელს გამოვლინდა ჯენევრა ლენგდონის როლში ჯ. გოუს და ა. დიუსოს პიესაში "ღრმა ფესვები", რომელიც რეჟისორმა დიმიტრი ალექსიძემ დადგა. აქ გამოვლინდა არტისტის უნარი, არამარტო ძლიერი და მართალი სცენიური განცდით დაატყვევოს მაყურებელი, არამედ - გულწრფელად უყვარდეს. იგულისხმება არა მხოლოდ სამშობლოს სიყვარული, ბოროტებაზე სიკეთის გამარჯვების რწმენა და მის საფუძველზე აღმოცენებული სიცოცხლის ტრფიალი - მისი ლიდა პლახას (იულიუს ფუჩიკი " ადამიანებო, იყავით ფხიზლად!" რეჟისორი- მ. თუმანიშვილი) ცხოვრებისეული მრწამსი, არამედ მამაკაცის სიყვარული, რომელსაც თავგანწირვამდე მიჰყავს ქალი. ასე უყვარდა ლიდა მატისოვას  (პაველ კოჰოუტის "როცა ასეთი სიყვარულია" რეჟისორი- მ. თუმანიშვილი). ტრაგიკული ბედის მქონე ამ სცენური გმირის ხორცშესხმის პროცესი ერთ თავისებურ, შეიძლება ითქვას, კურიოზულ ამბავს უკავშირდება. მედეა ჩახავა იხსენებს: " ჩემი ლიდა მატისოვა, ქორწილის წინა დღეს თავის ყოფილ შეყვარებულს, უკვე ცოლიან პეტრი პეტრუსს ხვდებოდა და მასთან ატარებდა ღამეს იმიტომ, რომ უყვარდა. ამის გამო გაკიცხა იგი საზოგადოებამ. მ. თუმანიშვილმა მითხრა: "თუ გინდა ეს ეპიზოდი მთელი სიღრმით ითამაშო, წუმპეში უნდა ჩაწვე და იგრძნო, რას განიცდის ადამიანი როცა შეურაცხყოფილია, როცა ჭუჭყითაა გაწუწული." წვიმიანი დღე იყო. ღამით მართლა ჩავწექი ეზოს გუბეში. მიშა თურმე თავისი ფანჯრიდან მითვალთვალებდა (მაშინ მიშა თუმანიშვილი და მედეა ჩახავა მეზობლები იყვნენ). ვერ წარმოიდგენთ, როგორ დამეხმარა ეს არა მარტო განწყობილების შექმნაში, არამედ ფიზიკური მოქმედების მიგნებაშიც. ამ ეპიზოდში სცენაზე მართლაც მხრებში თავჩარგული ვიდექი, თითქოს ტალახიანი წყალი ტანზე წურწურით ჩამომდიოდა." რამდენადაც ცნობილია, დიდი წარმატებით დაგვირგვინებული ამგვარი "შემოქმედებითი ექსპერიმენტი" მედეა ჩახავას ბიოგრაფიაში აღარ განმეორებულა.
         სინაზით, ლირიზმით, ქალური მომხიბვლელობით გამორჩეულმა მსახიობმა შემოქმედებითი გზის დასაწყისშივე გადაწყვიტა, ამპლუას ჩარჩოებით არ შემოფარგლულიყო და განსხვავებული ხასიათის პერსონაჟები განესახიერებინა სხვადასხვა  ჟანრის ნაწარმოებებში. უფრო სწორად, რეჟისორებმა შენიშნეს მასში ეს მრავალფეროვნება, მკვეთრი გარდასახვისკენ სწრაფვა და აქტიორული შესაძლებლობების მაქსიმალურად გამოვლენის საშუალება მისცეს. ამაშიც ბედმა გაუღიმა. მის რეპერტუარში სიცოცხლის მოყვარულ, რომანტიკული სიყვარულისთვის დაბადებულ ამარანტას (ჯონ ფლეტჩერის "ესპანელი მღვდელი", რეჟ- მ. თუმანიშვილი) გვერდით გაჩნდნენ მკვეთრად სახასიათო, კომიკურ-ვოდევილური გმირები: ფაშფაშა სომეხი ფეფელა (გაბრიელ სუნდუკიანის"პეპო", რეჟ- დ. ალექსიძე) - ჭყეტელა სტაფილოსფერ, უგემოვნოდ შეკერილ კაბაში გადაბმული შავი წარბები და დიდი შავი ხალი "უმშვენებდა" სახეს, თუმცა მაინც თავისებურად მომხიბლავი იყო. ხელებზე ბეჭდები და სამაჯურები ქონდა აჩონჩხლილი, ყველანაირად გვაჩვენებდა თავის სიმდიდრეს. ფარშევანგივით დაგოგმანებდა სცენაზე, გაბრაზებული- კატასავით დაიჩხავლებდა, მაგრამ თუ უნდოდა მოხუცი ქმრისთვის რაღაც დაეტყუებინა, მთელ თავის ქალურობასა და ეშხს ამ საქმეს უყენებდა სამსახურად, ცეკვა-სიმღერით, ყალბი ხვევნა-ალერსით აჯადოებდა მეუღლეს, თან - ახალგაზრდა მოსამსახურე სამსონს ეკეკლუცებოდა.
       მისი შემოქმედებისადმი მოკრძალებით მიძღვნილი ეს წერილი იმ ადამიანის სიტყვებით მინდა დავასრულო, რომელთანაც დაკავშირებულია მედეა ჩახავას შემოქმედების საუკეთესო ხანა..
      "გავიდა მრავალი წელი და მედეა ჩახავას სახელი ჩემთვის იქცა თეატრალური სიყმაწვილის ძვირფას, საყვარელ მოგონებად. ბევრი რამ, რასაც რუსთაველის თეატრში ვაკეთებდი, უშუალოდ დაკავშირებული იყო მედეას სახელთან. ჩვენ თანამოაზრენი, მეგობრები ვიყავით, ჩვენ ვიყავით თანაავტორები ბევრი დაუვიწყარი ( რაღა თქმა უნდა, ჩვენთვის) ნამუშევრისა. ერთად მუშაობა გვეადვილებოდა და დიდ სიამოვნებას გვანიჭებდა.
       მედეა ჩახავა ცვილივით დამყოლი და ელასტიური, აღსავსე ლირიზმით, იუმორითა და უსაზღვრო ქალურობით, ხორცს ასხამდა ჩანაფიქრს. ძალიან მიყვარს მედიკო, როგორც მსახიობი და შესაძლოა სუბიექტური ვარ, მაგრამ მგონია, რომ ბევრი რამ, რაც მან სცენისთვის გამოძერწა, იყო ნამდვილი ხელოვნება.
       მრავალი რეპეტიცია, საუბარი, კამათი, წყენა განუყრელად ახლდა ჩვენს შემოქმედებით პროცესს. ბევრი საინტერესო და ბედნიერი წუთი მაგონდება, რომლებიც დღეს , სამწუხაროდ, მხოლოდ მოგონებად შემომრჩა, მაგრამ ეს იყო ლამაზი, მშვენიერი დრო ნამვილი ტალანტის გაფურჩქვნისა. მისი ქალურობა აჯადოებდა მაყურებელს, აიძულებდა აღფრთოვანებულიყო და განეცადა.
ეს დიდი ნიჭია- უმღერო სიყვარულს! "
(მიხეილ თუმანიშვილი)

Read More →

Gogi Gegechkori

From archives of Rustaveli Theatre Museum:

| Nanuka Sephashvili|

Gogi Gegechkori:

            “For the first time I was baptized as an actor in 14^th public school, in forth grade. From that exact day theatre became my passion. My brother was an actor too and I decided to study in institute of theatre. In 1940 I became a student of acting faculty and I was lucky for my teachers who were perfect artists: D. Aleksidze, G. Tovstonogov, M. Mrevlishvili and others. The period in institute gave me an unforgettable experience and education, I’ve played lots of roles on training stage, I’ve discovered many professional secrets while studying in institute, I’ve believed in possibility of really making something on the stage. And at last I occurred in Rustaveli  Theatre with Akaki Khorava’s support. I remember the feeling for my first serious role on the main stage. After that was the play “First step” where I played Bakhva Farulava. These were my first steps in Rustaveli Theatre.

In 1949 “Baratashvili” was staged. The director D. Aleksidze gave me Baratashvili’s role. Three days before the premiere Rustaveli Theatre building completely burnt so we played the premiere on Opera Theatre stage. In short time Rustaveli theatre was rebuild and we moved on playing “Baratashvili” there. The play was performed more than 200 times.  This play won an unprecedented success.

It was unusual to play in “Samanishvili’s Stepmother” just because of the fact that I was performance leader and  Platon’s role performer at the same time. It was something strange, I had to transform from one role to another and find golden mean between these two.

This play had a great success, many viewers saw it, we performed it many times and it was one of the first plays that theatre took abroad like guest performance in federative republic of Germany. 

“My life is closely connected with this role and this role totally follows me everywhere."

The mystery of our profession is that you have to feel while coming out on the stage,  that you’re playing for the first time, like on the premiere. This is the secret of theatre artist’s cuisine – as for the first time.  This is very difficult. In spite of the fact that I’ve played many roles, I tried to follow this thesis.

I’ve played great roles, there were about ten roles that I’ve played well, the rests – so-so, and many of them I’ve played poorly too. I’m not that person to boast with my roles…

But if I never ever enter my make-up room, or never sit in front of my mirror and never do my make-up, I’ll be done, this will be huge full stop in my life. What can I do, I’m here in this theatre yet and playing a little bit…”   
 
Contemporaries about Gogi Gegechkori:

M.Tumanishvili:

“Gogi  Gegechkori is an artist from the bottom to the top. His talent is gifted from nature, he is very hardworking and organized person. Gogi Gegechkori’s talent is limitless, his pallete is full of different colors. He is completely devoted to his job.”


Medea Chkakhava:

We’ve gone through a school with G. Tovstonogov, M. Tumanishvili  when we were young we became intimately linked with each other that we couldn’t  live separately without one another. We are working on a new play nowadays and when I begin thinking at home, I’m thinking about him, because he is my partner, I have to convent every new scene that I think over with his thoughts. The feeling of partnership means respecting each other and it means total exclusion of selfishness.

Gogi is a remarkable partner, he is also very interesting for the director, because he always comes with new suggestions on the rehearsals. He is creative, hardworking, studious…”

Natela Ururshadze:

“sometimes a person is the same everywhere, sometimes radically different. Gogi is very strict but firstly with himself. But in general he is mild person but he has huge inner discipline.

Once  in the market the saleswoman recognized me and couldn’t  recognize Gogi. It seemed that lady didn’t go to the theatre or to the cinema, but she was watching television. Gogi was mad, this is the inner nature of a real artist, because their profession leaves only popularity and people’s love for them.  When we got married he was playing “Baratashvili” and I could freely say that I married to a romantic poet but time has passed and this poet transformed into the wolf from “Chinchraka”.  I was kind of terrified but I didn’t know what was waiting for me next. After a little while there was born a murderer, recidivist Tigran Guloian which lives longon this stage yet. After came witch in “Macbeth” and I thought that it was the end of my torment but no.  Now Gogi has a new role of perdon from the afterlife and now you decide the beginning and the ending of this part of my life”.

Vasil Kiknadze:

Gentleman of Georgian theatre- I often repeat these words while talking about Gogi Gegechkori.

Georgia has planty of artistic talent, sometimes I think that whole Georgia is an artist – in general Georgian always plays some role. Akhmeteli was first to say that. And before him ages ago foreigners said that Georgians always play to show and perform, but the be a real gentleman is totally different.

       I’ve worked with Gogi Gegechkori for 10 years in Rustaveli Theatre. There were happy years. He gave me so much human and creative happiness. I met him while being a student. Gogi Gegechkori went through a big creative path. He must be happy that he never stopped in thins investigation of that little grain that was shining out from his spirit. And the audience was happy because that light beam shone into their soles too.
 if I begin listing Mr. Gogi’s roles there won’t be enough paper, each face is separate theme to talk.  There are lots of things that belongs to history like Georgian acting art which is aged more than half of the century.

This is a great wealth!

Translated by Tatia Tukhashvili
              

Read More →

გოგი გეგეჭკორი

                                                        |ნანუკა სეფაშვილი|

რუსთაველის თეატრის მუზეუმის არქივიდან:

გოგი გეგეჭკორი : 

       "პირველი თეატრალური ნათლობა მე-14 საშუალო სკოლაში მივიღე, IV კლასში. იმ დღიდან გამიტაცა თეატრმა. ბოლო კლასებში მამაჩემს ხშირად დავყავდი თეატრში, თითქმის ყველა წარმოდგენა მაქვს ნანახი როგორც რუსთაველის და მარჯანიშვილის, ასევე მოზარდ მაყურებელთა თეატრში. ჩემი ძმაც მსახიობი იყო და მეც გადავწყვიტე ჩამებარებინა თეატრალურ ინსტიტუტში. 1940 წელს გავხდი სამსახიობო ფაკულტეტის  I კურსის სტუდენტი და ბედმა იმითაც გამიღიმა, რომ ჩემი პედაგოგები იყვნენ შესანიშნავი ხელოვანნი: დ.ალექსიძე, გ. ტოვსტონოგოვი, მ. მრევლიშვილი და სხვები.          თეატრალურ ინსტიტუტში სწავლის პერიოდი იყო ჩემთვის ძალიან მაშტაბური, ბევრი როლი ვითამაშე სასწავლო სცენაზე, რამაც გარკვეული სკოლა მომცა, ბევრ პროფესიულ საიდუმლოს სწორედ ინსტიტუტში ვეზიარე, დავიჯერე, რომ მეც შეიძლება რაღაც გავაკეთო სცენაზე. და ბოლოს 1944-45წ.წ. სეზონში აკაკი ხორავას დახმარებით აღმოვჩნდი რუსთაველის თეატრში. პირველი როლი იყო  გლუმოვი- ოსტროვსკის პიესაში "ზოგჯერ ბრძენიც შეცდება", მე თავად აკაკი ხორავას დუბლიორი გახლდით. განსაკუთრებული შეფასება და რეცენზიები ამ სახის მიმართ მე არ მახსოვს, მაგრამ მახსოვს დიდი სინაზე, პირველი სერიოზული როლის თამაშთან დაკავშირებული განცდები. ამას მოჰყვა სპექტაკლი "პირველი ნაბიჯი", სადაც ბახვა ფარულავას ვთამაშობდი. ასე ავიდგი ფეხი რუსთაველის თეატრში.
   
         1949 წელს " ბარათაშვილი" დაიდგა . რეჟისორმა დ. ალექსიძემ მე მანდო ბარათაშვილის როლის განსახიერება. პრემიერამდე სამი დღით ადრე რუსთაველის თეატრის შენობა დაიწვა და პრემიერა ვითამაშეთ ოპერის თეატრის სცენაზე. სულ მოკლე ხანში რუსთაველის თეატრი აღადგინეს და იქ განვაგრძეთ სპექტაკლის თამაში. "ბარათაშვილი" წარმოვადგინეთ 200-ზე მეტჯერ. სპექტაკლს არნახული წარმატება ხვდა წილად.
   
        უჩვეულო ამპლუაში მომიწია  "სამანიშვილის დედინაცვალში" ყოფნა. ვიყავი სპექტაკლის წამყვანიც და პლატონის როლის შემსრულებელიც. აუცილებელი იყო რაღაც შუალედის მოძებნა- როგორ უნდა შევსულიყავი პლატონის ქერქში და მიმეტოვებინა ავტორისეული. ეს რაღაც ახალი თვისება, რომელიც ჩემს შემოქმედებაში პირველად გაჩნდა, ძალიან ძნელად დასაძლევი იყო. დიდხანს ვეძებდით ჩვენ ამას, სიმონეთშიც კი გახლდით, დ. კლდიაშვილის სახლ-მუზეუმში. იქაც განვაგრძეთ ძიების პროცესი და ბოლოს გადაწყდა, რომ სპექტაკლის ფორმა იქნება ისეთი, თითქოს დ. კლდიაშვილის სახლ-მუზეუმს ესტუმრნენ რუსთაველის თეატრის მსახიობები და გაითამაშებენ სცენებს მისი ნაწარმოებიდან.
        ამ წარმოდგენას წარმატება ხვდა წილად. დიდიძალი მაყურებელი დაესწრო, ბევრჯერაც ვითამაშეთ. იგი ერთ-ერთი პირველი სპექტაკლი იყო, რომელიც თეატრმა საგასტროლოდ საზღვარგარეთ, კერძოდ, გერმანიის ფედერაციულ რესპუბლიკაში წაიღო. გერმანიაში მე ავტორისეული დასაწყისი და ბოლო ტექსტი გერმანულად წავიკითხე.
       ამ როლთან დაკავშირებულია საოცარი ეტაპი ჩემი ცხოვრების, და ეს როლი სულ თან დამყვება."

        ჩვენი პროფესიის საიდუმლოება  იმაშია, რომ სცენაზე გამოსვლისას შენ გრძნობდე თითქოს ამ როლს თამაშობ პირველად, როგორც პრემიერაზე. თუ ამ გრძნობას უმტყუნებ მაშინ ეს როლი დაკარგავს თავის მშვენიერებას. ეს არის თეატრის მსახიობის სამზარეულოს საიდუმლოება - როგორც პირველად. ეს ძალიან ძნელია. მიუხედავად იმისა, რომ ამ ხნის მანძილზე ბევრი როლი ვითამაშე, ვცდილობდი ამ პრინციპის დაცვას. ახალგაზრდებსაც მოვუწოდებ ისწავლონ როლის პერსპექტივაში თამაში.
         მე მოცულობით დიდი როლები მითამაშია. ამ როლებიდან ერთი ათი როლი ვითამაშე კარგად, დანარჩენი როგორც პროფესიონალმა საშუალოდ, ბევრიც ცუდად. მე არ ვარ ის კაცი ჩემი როლებით ვიტრაბახო...
         მაგრამ მე საგრიმიორო ოთახში რომ აღარ შემოვიდე, ჩემს სარკესთან რომ აღარ დავჯდე, გრიმი არ გავიკეთო გათავდა, მაშინ წერტილი უნდა დამესვას. რა ვქნა, ჯერ-ჯერობით ვარ აქ, ამ თეატრში და ვთამაშობ ცოტას..."



რას წერდნენ გოგი გეგეჭკორის შესახებ მისი თანამედროვენი:


მ. თუმანიშვილი :

         " გოგი გეგეჭკორი არის არტისტი თავიდან ფეხებამდე. ბუნებისაგან მინიჭებული ნიჭირება მასში გაჯერებულია გასაოცარი შრომისმოყვარეობით და  ორგანიზებულობით.
         გოგი გეგეჭკორი უსაზღვრო დიაპაზონის მსახიობია, მისი პალიტრა სავსეა სხვადასხვა ტონალობის საღებავებით. იგი ფანტასტიკურად ერთგულია თავისი საქმის."


მედეა ჩახავა :

       ჩვენ ისეთი სკოლა გავიარეთ ჯერ გ. ტოვსტონოგოვთან, შემდეგ მ. თუმანიშვილთან, როცა სულ ახალგაზრდები ვიყავით, ისე შევესისხლხორცეთ ერთმანეთს, ისე ჩაგვინერგეს, რომ ჩვენ ერთმანეთის გარეშე არსებობა არ შეგვიძლია, რომ  მთელი ცხოვრება ამ მრწამსით გავატარეთ. დღესაც ერთად ვართ დაკავებული მე და გოგი ახალ სპექტაკლში და როცა სახლში ფიქრს ვიწყებ, თვალწინ აუცილებლად გოგი დამიდგება, რადგან იგი ჩემი პარტნიორია და ჩემს მიერ მოფიქრებული სცენა აუცილებლად უნდა შევათანხმო მის მიერ მოფიქრებულთან.  პარტნიორის გრძნობა, რეპეტიციის დროს იქნება ეს თუ სპექტაკლის მიმდინარეობისას, აუცილებლად გულისხმობს ურთიერთპატივისცემის გრძნობასაც, რაც სრულიად გამორიცხავს ეგოისტურ მომენტებს მხოლოდ საკუთარ თავზე, საკუთარ სახეზე ფიქრისას.
      გოგი შესანიშნავი პარტნიორია, ინიციატივიანი, იგი რეჟისორისთვისაც ძალიან საინტერესოა, რადგან სულ მუდამ ახალი წინადადებებით მოდის რეპეტიციაზე. იგი მრავალფეროვანია, დაუღლელი, სულ იწვის, დაუზარელია..."


ნათელა ურუშაძე:

      "ადამიანი ზოგჯერ ერთნაირია შინ და გარეთ, ზოგჯერ რადიკალურად განსხვავებული, ზოგჯერ რაღაცით ჰგავს გარეთ მყოფს და ზოგჯერ რაღაცით არა.
მკაცრი არის, მაგრამ პირველ ყოვლისა, საკუთარი თავის მიმართ. ისე, საერთოდ, რბილი ადამიანია, მაგრამ შინაგანი დისციპლინა აქვს უმაღლეს დონეზე.
       ერთხელ მაღაზიაში გამყიდველმა ქალმა მიცნო მე და ვერ იცნო გოგი. ის ქალბატონი თეატრსა და კინოში როგორც ჩანს არ დადიოდა, ტელევიზორს კი უყურებდა. კინაღამ გაგიჟდა გოგი. ეს არის წმინდა არტისტული ბუნება. ესენი ხომ ვერ იტანენ ვიღაცამ რომ ვერ იცნოს, რადგან პოპულარობის, ხალხის სიყვარულის მეტი მათ პროფესიიდან ხომ არაფერი რჩებათ.
       ჩვენ როდესაც დავქორწინდით იგი თამაშობდა "ბარათაშვილს" და მე თამამად შემეძლო მეთქვა, რომ გავყევი რომანტიკული სულის მქონე პოეტს, მაგრამ გამოხდა ხანი და ეს პოეტი გადაიქცა მეგრულ მგლად 'ჭინჭრაქაში'. აქ ერთი შევცბი, მაგრამ მე არ ვიცოდი რა მელოდა, ცოტა ხნის შემდეგ იგივე სცენაზე დაიბადა მკვლელი, რეციდივისტი ტიგრან გულოიანი, რომელიც დღემდე ცოცხლობს ამ სცენაზე. ამას მოჰყვა ალქაჯი  "მაკბეტში" და ვიფიქრე, ეხლა მაინც დამთავრდა ჩემი გაწბილების პროცესი-თქო, მაგრამ ნურას უკაცრავად. ამჟამად რუსთაველის თეატრის რეპერტუარში ჩაეშვა სპექტაკლი "შორაპნელი ქალბატონები", სადაც გოგი საიქიოდან მოვლინებულ ადამიანს თამაოშობს და ახლა თავად განსაჯეთ რით დაიწყო და რით მთავრდება ჩემი ცხოვრების ეს ნაწილი. "



ვასილ კიკნაძე:

       ქართული თეატრის ჯენტლმენი- ხშირად ვიმეორებ ამ სიტყვებს გოგი გეგეჭკორის მისამართით. ეს გამონაკლისი თვისებაა.
       საქართველოში არტისტულ ნიჭს რა გამოლევს. ზოგჯერ მეჩვენება, რომ მთელი საქართველო არტისტობს- საერთოდ ქართველი მუდამ არტისტობს. ჩემზე ადრე ეს ახმეტელმა თქვა. მასზე საუკუნეებით ადრე კი უცხოელებმა- ქართველები ყოველთვის სხვის საჩვენებლად თამაშობენო. ჯენტლმენობა კი სულ სხვაა. ბუნებამ უნდა მოგცეს იგი.
        გოგი გეგეჭკორთან ერთად  10 წელი ვიმუშავე რუსთაველის თეატრში. ეს იყო ბედნიერი წლები. რამდენი შემოქმედებითი და ადამიანური სიხარული მაჩუქა ბატონმა გოგიმ. მას ჯერ ისევ სტუდენტობის წლებში შევხვდი. თეატრმცოდნეები დიმიტრი ალექსიძის სპექტაკლის "დონ სეზარ დე ბაზანის" რეპეტიციებს ვესწრებოდით. გასაოცარი, მართლაც ზღაპრული, რაღაც საზეიმო იმპროვიზაციების ფეიერვერკები იყო სარეპეტიციო პროცესი. დიმიტრი ალექსიძის იუმორი, სიტუაციების შეთხზვის უნარი, შთაგონება და გეგეჭკორის დონ სეზარის მოქნილი, დახვეწილი ელეგანტური მოძრაობა, ფორმათა უეცარი გათავისება. რეჟისორის ჩანაფიქრის ზუსტი ამოხსნა, იქვე ჩვენს თვალწინ ახალ ფორმათა თუ პლასტიკურ ნახაზთა შეთხზვა აღტაცებას გვგვრიდა სტუდენტებს. მაშინ ბატონი გოგი ხომ უპოპულარესი ახალგაზრდა მსახიობი იყო, დავაჟკაცებული, მაგრამ ახალგაზრდა, 27 თუ 28 წლისა. ჩვენ გვხიბლავდა მისი მაღალი პროფესიული კულტურა და ეს ნამდვილი გაკვეთილი იყო სტუდენტებისათვის.
გოგი გეგეჭკორმა შემოქმედებითი ცხოვრების დიდი გზა განვლო. ჭეშმარიტი ხელოვნება ოქროს მაძიებლის შრომასავით მძიმეა, მაგრამ მუდამ იმით დაიმედებული რომ უთუოდ გამაონათებს ოქროს ელვარება. ის პატარა საოცარი მარცვალი არის შემოქმედის მუდმივი ძიების საგანი. ბედნიერია გოგო გეგეჭკორი რომ არასოდეს ამაოდ არ დამშვრალა ამ ძიებებში, ყოველთვის პოულობდა ხოლმე იმ მარცვალს, რომელიც მისი სულიდან ანათებდა. მაყურებელი კი მუდამ ბედნიერი იყო, რადგან მათ სულშიაც იჭრებოდა სინათლის სხივი.
       ბატონი გოგის როლები რომ ჩამოვთვალო, გვერდები არ ეყოფა. ყოველი სახე ცალკე საუბრის თემაა.
       უკვე ისტორიას ეკუთვნის ბევრი რამ, რის გარეშეც წარმოუდგენელია ამ ნახევარ საუკუნეზე მეტი ხნის ქართული სამსახიობო ხელოვნება.
       ეს დიდი სიმდიდრეა!

Read More →

Мераб Мерабашвили

                                                                                                                           |Нанука Сепашвили|

Мераб Мерабашвили (Руководитель постановочной части театра им. Ш.Руставели):

25 лет я работаю в театре им. Ш.Руставели, являюсь руководителем постановочной части. Постановочное дело – одно из передовых дел в театре. Мы живем кулуарной жизнью, наш мир – за кулисами. Мы делаем многое: одеваем актеров, готовим декорации, благодаря идеям художника-постановщика и режиссера. Художник-постановщик делает эскизы, по которым мы готовим макет. После того, как макет готов, режиссер начинает свою работу – сначала с макетом, затем с актерами. С его помощью он распределяет где что будет находится, например стол или стул. Откуда должен появиться актер и т.д. Вот так все развивается, потихоньку.

Обычно готовые макеты не переделываются, но если режиссеру что-то не понравится или у него появится новая идея, то переделкой макета тоже занимаемся мы. Но радикальные изменения все же случаются крайне редко. Хотя были и такие случаи, когда мы меняли все. Случалось даже полностью менять цвет декораций. Это очень естественное явление в театре.

Подготовка макета очень  усердная работа. Чтоб подготовить макет ты должен обладать несколькими профессиями: плотничеством, должен быть немного ювелиром, но самое важное –  быть художником. Хотя, научится рисовать можно всегда и, если из тебя не выйдет художник, то рисовать на каком-то у ровне у тебя все равно получится.

Раньше студенты из театрального проходили у меня практику. Я знакомил их с театром, знакомил со всей техникой и отвечал на интересующие их вопросы. В конце же ставил зачет. Я давал им определенную информацию, с которой будущий актер должен быть знаком, хотя бы с элементарной театральной терминологией. Я объяснял им и учил их. Хотя это было много лет назад. Я показывал им как работают сценические техники. Они делают большую работу, отвечают за все. Представьте, актер парит в воздухе, а его судьба в руках сценических техников. Они как бы их невидимые партнеры.

У работников постановочной части всегда очень много дел. Кроме прочих дел, мы обновляем все спектакли, имею в виду реставрацию декораций. Сбор и разбор спектакля не такое уж легкое дело. Это как каждую неделю дома собирать и разбирать шкаф. Что от него останется?! То же самое и с декорацией спектакля, только масштаб намного больше. После каждых 10 спектаклей, декорация должна реставрироваться. Что-то рвется, что-то ломается, что-то портится, а мы все ремонтируем или переделываем. Так что работы всегда много.

Каждый вечер, после того, как театр пустеет, я лично обхожу все помещения, чтоб проверить не осталось ли что-либо включенным. Естественно, дежурные все проверяют, но я не могу успокоится, пока лично не проверю весь театр. В общем, у нас очень ответственная, но безумно интересная работа.

Read More →

МАРИ ДЖАНАШИЯ

                                                                                                                               | Нанука Сепашвили |

Мари Джанашия (выдержка из интервью):     
     

   «Как и любая девчонка, в детстве я тоже мечтала о карьере актрисы, но в театральный институт попала случайно. Изначально я хотела стать балериной, но, несмотря на то, что всегда танцевала, не сложилось... В театральном институте и потом уже в театре, все думали, что я окончила хореографический.

  Однажды, мы с подругой стояли у старой киностудии. К нам подошел мужчина и пригласил меня пройти на студию. Тогда Резо Чхеидзе снимал «Ну и молодежь!». Правда, в эту картину я не попала, но г-н Резо сказал мне тогда: «Ну, зачем тебе университет, поступай в театральный, уже скоро заканчивается прием документов...»

 

 Вместе с подругой прямо из киностудии я побежала, сфотографировалась и с готовыми для университета документами, отправилась в театральный. Родители об этом не знали, почему-то я умолчала ото всех. Я была слишком скромной и смущенной и думала, что моя смущенность не даст мне возможность проявить себя. В июле проходили экзамены в театральном, а в августе в университете. И туда и туда меня очень тянуло... но я попала в театральный, причем в группу к Михаилу Туманишвили. Это была его первая экспериментальная группа, в которой были объединены студенты режиссерского и актерского факультета. Я даже не знала какие предметы сдаются при поступлении на актерский факультет. Во время сдачи документов, мне сказали, что нужно было приготовить. Я не знала что такое этюд, не знала, что басни надо будет рассказать в стихах. В общем после первого тура я перешла на второй, со второго на третий, а после третьего ко мне подошли Тенгиз Кошкадзе и Каха Кахабришвили, которые тогда были студентами третьего курса, и сказали, что Михаил Туманишвили выделил мою фамилию и имя красным фломастером. Я догадывалась, что это хорошо, но все же мне не верилось, что я могла стать студентом театрального...   

    Первый телевизионный фильм-спектакль «Я тебя люблю» мы снимали с Кахой Кахабришвили. После чего, я проснулась, вышла на улицу, и вдруг стала Мариной Джанашия...

   Но вернемся к экзаменам... Ночью, перед последним экзаменом, к моему отцу позвонил его друг и сказал, что в театральный поступает какая-то Джанашия, очень хорошая девочка, и поинтересовался не его ли это дочь.  Папа ответил отказом, сказав, что я в августе поступаю в университет и взглянул на меня. Я опустила голову, ни тогда ни сейчас у меня не получается обманывать, и утвердительно помахала головой ему в ответ.  До сих пор отлично помню его слова: «Мдаа, ты исполнила мою мечту!..» Отец собирался поступать в консерваторию на отделение вокала, но из-за войны этого не произошло.

   Мне очень повезло, так как студенткой первого курса, Михаил Туманишвили привел меня в театр Руставели. Тогда он ставил «Антигону» Жана Ануя. Антигону играла великолепная Зина Кверенчхиладзе, а роль Креона исполнял легендарный грузинский актер, гений - Серго Захариадзе.  Я – маленькая, начинающая актриса оказалась среди этого «титанического» состава. Так я вступила в театр Руставели. Далее случилось так, что Михаилу Туманишвили пришлось уйти из театра, и мне больше не удалось участвовать в его спектаклях.

   В театре остался наш педагог Темур Чхеидзе, которого Туманишвили привел к нам на третьем курсе. Все остальные мои любимые роли я исполнила у него – «Дом Бернарды Альбы», «Судьба женщины», «Белый кролик». Далее я перешла вместе с Темуром Чхеидзе в театр им. Марджанишвили, где исполнила самую важную роль в жизни – роль Дездемоны в спектакле «Отелло» У.Шекспира. Более в спектаклях Чхеидзе я не участвовала, т.к. решила вернуться в театр Руставели. Это здание - мой дом, дом, в который каждый рано или поздно возвращается...»  

                                                                            

Роли, исполненные на сцене Театра им. Ш.Руставели:

   ·         Паж (Ж.Ануй «Антигона», режиссер – М.Туманишвили)

   ·         Мацацо (Ш.Дадиани «Вчерашние», режиссер – Т.Чхеидзе)

   ·         Реха (Готхольд Эфраим Лессинг «Натан Мудрый»,      

       режиссер В.Ваксмут)

   ·         Джульетта  (У.Шекспир «Ромео и Джульетта», режиссер    

      Г.Кавтарадзе)

   ·          Мартирио (Федерико Гарсиа Лорка «Дом Бернарды

      Альбы», режиссер Т.Чхеидзе)

·         Кето (М.Джавахишвили «Судьба женщины», режиссер –

      Т.Чхеидзе)

·         Мариана (Жан-Батист Мольер «Тартюф»,  режиссео Н.  

      Хатискаци)

·         Отиана (Карло Гольдони «Прекрасная грузинка», режиссер А.Варсимашвили)

·         Шушаник (Я.Цуртавели «Мученичество Шушаник», режиссер Н.Хатискаци)

·         Мария (Эдуардо дэ Филиппо «Призраки», режиссер Р.Чхаидзе)

·         Королева (Г. Бюхнер «Леонс и Лена», режиссер Н.Квасхвадзе)

·         Марине (И.Самсонадзе ,,Воскресенье на анулированном кладбище”, режиссер Г.Тавадзе, Г.Барабадзе

·         Марико (Т.Эбралидзе «Позавчера, вчера, сегодня... завтра?», режиссер Н.Хатискаци

·         Дорис (Б.Слэйд «Раз в году», режиссер Р.Чхаидзе)

·         Госпожа Бабаули (Т.Чиладзе «День встреч», режиссер Р.Стуруа, Г.Тавадзе)

·         Мадемуазель Дюван (Фелисьена Марсо «Яйцо», режиссер С.Мревлишвили)

·         Нина (Р.Харвуд «Старые клоуны», режиссер Г. Капанадзе)

·         Елизавета (Ф.Саган «Лебединая песня», режиссер Н. Багратион-Грузинский)

·         Кабато (З.Антонов «Солнечное затмение в Грузии», режиссер Г.Капанадзе)

·         Пожилая Елизавета (Ф.Шиллер «Мария Стюарт», режиссер Г.Капанадзе)

·         Доротея (Генрих фон Клейт «Принц Гомбургский», режиссер Г.Горгошидзе)

Участвует в спектакле «Разве мы похожи на беженцев?

Роли, исполненные на сцене Театра им. К.Марджанишвили

·         Дездемона (У.Шекспир «Отелло», режиссер Т.Чхеидзе)

·         Мэри (М.Лермонтов «Княжская дочь»)

·         Дардане (К.Гоцци «Синее чудовище»)

·         Эвридика («Эвридика»)

Роль, исполненная  на сцене Театра  «Верико»

·         Кармен («Кармен»)

Роли, исполненные на сцене «Театра Королевского района»

·         Кармен («Кармен»)

·         Мама (,,Кровавая свадьба”),

·         Ида (,,Кошка на раскаленной крыше”)

Роли, исполненные на сцене «Свободного театра»

·         Мама («Поколение Джинсов»)

·         Эдит Пиаф («Дневник Анны Фрканк»)

·         Габи («Восемь любящих женщин»)

·         Нуца («Нуца»)

·         Нино («Докер»)

·         Лиана Девдариани («Дело передается в суд»)

Роли, исполненные в кино

·         Госпожа Анико («Кукарача»)

·         Мариам («Вечный закон»)

·         Марика («Одинокий охотник»)

·         Мзеко («Грешники»)

·         Эвридика («Как сладка печаль расставанья»)

·         Лиза («И увижу радость во дворце»)

·         Нина («Складка моего одеяла»)

·         Мама («Частицы»)

·         Дали («Выстрел в воде»)

Перевод - Ани Чибошвили

Read More →