Loading....
დარეჯან ხარშილაძე
მაკო გოჩაშვილი

უკვე 40 წელია, რაც დარეჯან ხარშილაძის სახელი და გვარი რუსთაველის თეატრის მსახიობთა სიაში წერია. თეატრის მუზეუმში არსებულ მისი პირად საქმეში ვკითხულობთ: „დარეჯან ხარშილაძე მრავალმხრივი მსახიობია, მის მიერ განსახიერებული პერსონაჟები გონიერი და ძლიერი ადამიანები არიან, რომელთა ფხიზელი გონება ილუზიებს არ სცნობს (შ. შამანიძის „ერთხელ მხოლოდ, ისიც ძილში“). დარეჯან ხარშილაძე ცდილობს, ბოლომდე ჩაწვდეს სახეს, თავი აარიდოს გმირის ყალბ იდეალიზაციას, მაგრამ, ამავე დროს გამოავლინოს მისი ბუნების დადებითი ადამიანური მხარეები.“
თეატრალურ ინსტიტუტში დაწყებული სამსახიობო გზა მოზარდ მაყურებელთა სახელმწიფო ქართულ თეატრში განაგრძო, სადაც 1970-75 წლებში მოღვაწეობდა. „ანა ფრანკის დღიური“, „თეა და თემო“, „ქამუშაძის გაჭირვება“, „ორლეანელი ქალწული“, „მერი პოპინსი“, ეს იმ სპექტაკლების ჩამონათვალია, რომლებშიც რუსთაველის თეატრის მომავალი მსახიობი, დარეჯან ხარშილაძე, თავის პირველ ნაბიჯებს დგამდა.
აი, რას წერდნენ მის შესახებ ჯერ კიდევ 1979 წელს: „მსახიობის სასცენო ხელოვნებაში შეერწყა დახვეწილი პლასტიურობოთ და შემოქმედებითი ფანტაზიით, სასიამოვნო ვოკალური მონაცემით და მხატვრულ სახეზე მუშაობის საინტერესო ხედვით შესრულებული ყოფით-ფსიქოლოგიური, სახასიათო, ეპიზოდური როლები. დარეჯან ხარშილაძე ჩვენი თანამედროვე ცხოვრების იმ ახალგაზრდა მსახიობთ განეკუთვნება, რომელთა შემოქმედებითი ბუნების ახსნისას არ უნდა უგულებელყოთ ერუდიცია და სასცენო კულტურის თავისუფალი ფლობა.“ (თინა კვანტალიანი)
1975 წლიდან კი რუსთაველის თეატრში გადმოინაცვლა. მისი დებიუტი შედგა რობერტ სტურუას მიერ დადგმულ სპექტაკლში „დრაკონი“, სადაც ელზას როლი განასახიერა. ამას მოყვა უამრავი მნიშვენლოვანი თუ ეპიზოდური როლი სპექტაკლებში „ტარტიუფი“, „ერთხელ მხოლოდ, ისიც ძილში“, „მარიამ სტიუარტი“, „ქალი-გველი“, „კაცია-ადამიანი?!“, „ბიდერმანი და ცეცხლისწამკიდებელნი“, „მოხუცი ჯამაბზები“, „ასულნი“ და სხვ.
დარეჯან ხარშილაძემ მნიშვნელოვანი კვალი დატოვა ქართულ კინემატოგრაფშიც.
„ის ხომ ნამდვილად ნიჭიერია, ზედმიწევნით ხწორად ესმის თავისი პროფესია, თუ პროფესიული ვალი, როგორც გინდათ ისე დაარქვით, ამას გარდა დარეჯანი საუცხოო პარტნიორია, ძალიან ემოციურია, მის გვერდით შეუძლებელია, ყველაზე უბადრუკი სიტყვებიც კი უგულოდ ისროლო... შესანიშნავად გრძნობს პარტნიორს, ესმის მამაკაცის, მას აქვს საშიში ძალა მუშაობის დროს ყველაფერი ერთ მიზანს დაუმორჩილოს...“  (გია ძნელაძე)
ბაჩო ჩაჩიბაია

გადამწყვეტი ნაბიჯები...

ალბათ ყველა ადამიანის ცხოვრებაში დგება მომენტი, როდესაც განგება ისეთ სიტუაციაში გაგდებს, რომ გგონია ყველა გზა მოჭრილი გაქვს, არჩევანი ლამის დაუფიქრებლად უნდა გააკეთო და რადგან ფიქრობ, რომ უკან დასახევი საცალფეხო ბილიკიც აღარ არსებობს, უბრალოდ წინ უნდა იარო...და როცა ამის დრო მოდის, ყველა ფიქრდება რა იქნებოდა ცხოვრება ამ მყისიერი არჩევნის გარეშე?!.გაკვეთილიდან გამოქცეულმა სწორედ რომ ალალბედზე გააკეთა არჩევანი და დერეფნის ბოლოს მყოფი კარი უბრალოდ შეაღო... არც მეტი, არც ნაკლები პირდაპირ სცენაზე აღმოჩნდა და ამგვარ „გამოუვალ მდგომარეობაში“ მყოფმა საჯაროდ, პირველად წაიკითხა ლექსი. „მაშინ მნიშვნელოვანი მხოლოდ ის იყო, რომ იქ ყოფნა გაკვეთილებიდან „მიხსნიდა“.ამიტომ, ძალიან ხელოვნურად გაიჟღერებს თუ ვიტყვი რომ მაშინვე იგრძნო, რომ სცენაზე დგომა მისი მოწოდება იყო,მაგრამ ამას მოყვა 9 აპირილისადმი მიძღვნილი საღამო, შემდეგ ე.წ. პიონერთა სასახლე და პირველი სპექტაკლი „ძია ელიოზი“. აი უკვე საშუალო სკოლის დამთავრებისას კი დარწმუნებული იყო, რომ ნამდვილად მსახიობობა სურდა.


განაჩენი...

„მე რომ წელს ჯგუფი ამყავდეს, თქვენ არ მიგიღებდით“... საბოლოო განაჩენივით მოისმინა ეს სიტყვები გამოცდებამდე სამი თვით ადრე ერთ-ერთი რეჟისორისგან. არადა დრო ცოტა რჩებოდა, ამიტომ პირველ იმედგაცრუებას არ შეეგუა და დარჩენილი დრო სპექტაკლების ნახვას, კითხვას, სწავლას დაუთმო.1999 წელს კი გ.შალუტაშვილისა და ა.მახარობლიშვილის ჯგუფში ყველაზე მაღალი ქულით ჩაირიცხა.

გზა საოცნებო თეატრამდე...

„რუსთაველის თეატრი... ეს ისეთი საფეხურია, ის ისეთი მაღალია... ვერასოდეს ვიფიქრებდი რომ აქ აღმოვჩნდებოდი, ამაზე არც კი მიოცნებია.“2003 წელს სადიპლომო ნამუშევარ „მონადირე-ში“ (ალექსანდრე ვამპილოვის „იხვებზე ნადირობის“ მიხედვით.) მთავარი როლი განასახიერა, სტუდენტური სპექტაკლი რობერტ სტურუამ ნახა და რამდენიმე დღეში ზარიც გაისმა... „გამარჯობა ბაჩო, რუსთაველის თეატრიდან გირეკავთ, იქნებ ხვალ მოხვიდეთ და ხელშეკრულებას მოაწეროთ ხელი...“ ასე გახდა ბაჩო ჩაჩიბაია რუსთაველი თეატრის დასის წევრი.თვალს თუ გადავავლებთ მის მიერ დღემდე განსახიერებულ როლებს დავინახავთ, რომ ჯერ კიდევ კარიერის დასაწყისიდან მას სხვადასხვა რეჟისორებთან მოუწია მუშაობა,  ეს კი თავისთავად გამორიცხავს გარკვეულ ჩარჩოებში მოქცევას, ასეც რომ არ იყოს მის ნამუშევარს ყოველთვის ეტყობა, ის მაძიებელი მსახიობია. ხელოვანის ცხოვრების აქტიურ და უწყვეტ ნაკადში კი ერთ ადგილას გაჩერება არ შეიძლება, ამიტომ თვისება რომლითაც ის ცდილობს სხვადასხვა ფორმის მოსინჯვას და ტრანსფორმაციას სრულიად მისაღებია. შეგვიძლია დავასკვნათ, რომ მისი როგორც მსახიობის რესურსი კიდევ უფრო დიდი პერსპექტივისა და წარმატების საწინდარია.

                                                                                                                                                                                                                                                            თამთა ბეჟაშვილი


ნანა ფაჩუაშვილი
მაკო გოჩაშვილი

„მე უფრო მჭირდება თეატრი, ვიდრე თეატრს მე“, ეს სიტყვები ნანა ფაჩუაშვილს ეკუთვნის, მსახიობს, რომელმაც უდიდესი წვლილი შეიტანა რუსთაველის ისტორიის შექმნაში.  
ნანა ფაჩუაშვილმა თეატრალურ უნივერსიტეტში სწავლის პერიოდში დოდო ალექსიძის სკოლა გაირა, რის შესახებაც ამბობდა: „დოდო ალექსიძის ამაგის დავიწყება იგივე იქნებოდა, რაც სცენაზე გამოსული აქტიორისათვის როლის შეხსენება.“
რუსთაველის თეატრში მოღვაწეობის პირველივე წელს  ხუთი სცენური სახე შექმნა, რომელთაგან აღნიშვნის ღირსია ევას როლი ბადრი კობახიძის მიერ დადგმულ სპექტაკლში „ღვთაებრივი კომედია“
„როდესაც მეკითხებიან, თქვენი საყვარელი როლი რომელიაო? დაუფიქრებლად ვპასუხობ, --- ევა, სპექტაკლში „ღვთაებრივი კომედია“. ეს გახდათ ჩემი სავიზიტო ბარათი. დებიუტი, რომელმაც უკვე დაუბრკოლებლად გამიხსნა გზა რუსთაველის თეატრში. მე ევა ვიყავი... დებიუტი წარმატებული აღმოჩნდა და ჩემთვის რუსთაველის თეატრში მწვანე შუქი აინთო!“
რუსთაველის თეატრის მუზეუმში დაცულ მის პირად საქმეში ვკითხულობთ: „მან კარგად იცის ის გამომსახველობითი საშუალებები, რომლებიცაა მის განკარგულებაში, მის ხელთ. თავისი სხეულის, ხმის, სახის მეტყველების თავისებურებებს ფლობს და შედეგად ზუსტად შერჩეულ მოძრაობებსა და მოქმედებებს მიმართავს. დამორჩილებული აქვს ემოცია და მას გარემოების საჭიროებას უქვემდებარებს, თუმცა ეს სულ არ ნიშნავს იმას, რომ მისი როლები განიცდის სიწრფელის ნაკლებობას. ამის საწინააღმდეგოდ მეტყველებს მომღერალი ქალის სახე (ი. სამსონაძის „აღდგომა გაუქმებულ სასაფლაოზე“), სადაც მსახიობმა უაღლრესად ფაქიზი, სათუთი არსება წარმოგვიდგინა, თანაც თავისი პროფესიული თვისებების წყალობით თავი დააღწია სიყალბეს და შეეცადა, გულწრფელობა შეენარჩუნებინა.“
ნანა ფაჩუაშილი იმ მსახიობთა რიცხვს მიეკუთვნება, რომლებსაც უმუშავიათ ისეთ დიდ რეჟისორებთან, როგორებიც არიან რობერტ სტურუა, მიხეილ თუმანიშვილი, თემურ ჩხეიძე და სხვ. გარდა თეატრისა, დიდ წარმატებას მიაღწია ასევე კინოში, რადიოსა და ტელევიზიაში. არის უამრავი ჯოლდოსა და პრემიის მფლობელი.


მის შესახებ ყვებიან:
„ნანა ყოველთვის იქ იყო, იმ რეჟისორთან, რომლისთვისაც საჭირო იყო, აუცილებელი. იმ დროს ალბათ სხვაც ითამაშებდა „რიჩარდში“, მაგრამ ნანა ერთადერთი, ზუსტად ისეთი იყო, რაც სტურუას სურდა... ეს არის ცოდნაც, ბედნიერებაც და ბედიც, რომ შენი თავი წარმოაჩინო...“
რეზო ჩხაიძე

 „რეპეტიციაზე მისი მოსვლა ყოველთვის ნაწარმოების ავტორის ატმოსფეროს ბადებდა. იგი ამ ატმოსფეროში ცხოვრობდა, ამით სუნთქავდა და სცენაზე ბოლომდე მოჰქონდა.“
გიზო ჟორდანია

„ყველაზე მეტად მასში თეატრის არანორმალური, ფანატიკური სიყვარული მხიბლავს...
ნანა ძალიან დიდი პროფესიონალია,იმდენად დიდი, რომ შეიძლება გული გაგიწვრილოს კიდეც... სულ მუშაობს, მუშაობს... მეც ვმუშაობ, მაგრამ რაღაც ზღვარამდე... მაგრამ ეს იმიტომ, რომ ჩემსავით თეატრის ნამდვილი ფანატიკოსია.“
რობერტ სტურუა

„მე და ნანამ ერთმანეთის ფასი ვიცოდით და კიდევ ის ვიცოდი, რომ, რასაც ნანასთან გავაკეთებდი, სხვასთან ვერ მოვახერხებდი, სხვასთან უბრალოდ სხვანაირად იქნებოდა ყველაფერი... ნანა ყველგან განსხვავებული იყო... როგორ მენატრება მასთან მუშაობა...“
თემურ ჩხეიძე