Loading....


'' მე ლამაზი არასდროს ვყოფილვარ, ,უბრალოდ ვცდილობდი ყველაფერი ლამაზად მეკეთებინა,ძალიან მიყვარდა ცეკვა,ყოველთვის ვცეკვავდი,გინახავთ იპოდრომზე ცხენი რო გამოყავთ რა გრაციოზულად,ამაყად გამოდის თავლიდან? ასე გამოვდიოდი მეც სცენაზე.მინდოდა ყველაფერი კარგად,მომხიბვლელად გამომსვლოდა და როგორც ჩანს გამომდიოდა კიდეც.ამიტომ ამბობდნენ ალბათ ჩემზე ლამაზია''-წერდა მარინე თბილელი.

თუმცა ვისაც ის ერთხელ მაინც ქუჩაში მიმავალი უნახავს ძნელია დაეთანხმო მის მოსაზრებას,მოდიოდა და თითქოს ქუჩა მოქონდა ,საოცარად მომხიბლვლელი და ლამაზი,წარმოუდგენელი იყო არ შეგემჩნია.

    მარინე თბილელი 1920 წლის 25 ოქტომბერს დაიბადა ქალაქ თელავში.''  თბილელი მისი ფსევდომინი იყო,რომელიც აკაკი ვასაძემ  უსახსოვრა და ის ამ ფსევდონიმით შევიდა ქართული თეატრის და კინოს ისტორიაში.

                                      

             

    1940 წელს დაამთავრა თეატრალური ინსტიტუტი ,სადაც  მალიკო მრევლიშვილის და დოდო ალექსიძის კურსზე  ჩაირიცხა.  ინსტიტუსის დამთავრების შემდეგ რუსთაველის თეატრში მივიდა.მარინე წარმატებით თამაშობდა მასზე დაკისრებულ მოზრდილ თუ პატარა როლებს,მაგრამ  მისვლიდან ოთხი წლის შემდეგ იგი თეატრს ჩამოაშორეს.

            ''უმუშევარი დავრჩი .ომის წლები, არც ჯამაგირი,არც პურის წიგნაკი,პატარა ბავშვი და მოხუცი დედა.უთეატრობას მტკივნეულად  განვიცდიდი,''-წერდა მსახიობი. 

1944 წელს თბილისში ჩამოვიდა გიორგი გულია  ( აფხაზეთის ხელოვნების სამმართველოს უფროსი ) ,რომელსაც შეუმჩნეველი არ დარჩა მარინე თბილელი და მიიწვია სოხუმის თეატრში,სადაც ორი წელი იმუშავა.იქ მოღვაწეობის პერიოდში შვიდი როლი ითამაშა.1946 წელს კი თბილისში დაბრუნდა.                                                                  

          


1946-1974 წლებში თბილელი მარჯანიშვილის თეატრში მოღვაწობდა და ბევრი საინტერესო და დაუვიწყარი სახე შექმნა.

მარინე თბილელი გამოირჩეოდა საოცარი სცენური მომხიბვლელობით და ჭეშმარიტი არტისტიზმით..  ამ არაჩვეულებრივი გარეგნობის ქალბატონს მაინდამაინც არ წყალობდა ქართული კინო ,თუმცა რამდენიმე დაუვიწყარი სახე მაინც შემორჩა ეკრანს.



.

 ის იღბლიან მსახიობად თვლიდა თავს.მარჯანიშვილის თეატრის ერთ-ერთმა მოთხოვნადმა არტისტმა 1974  წელს დატოვა თეატრი და დაუბრუნდა თავის საყვარელ რუსთაველის თეატრს და საოცრად ორგანულად ჩაეწერა სტურუას თეატრის სტილისტიკაში.ის რისკიანი მსახიობი იყო და არასდროს აშინებდა ახლის ძიება.

რუსთაველის თეატრში ''კავკასიური ცარცის წრით'' დაბრუნდა სპექტაკლი დღესასწაულით, რომელიც მრავალი სეზონი  არ ჩამოსული თეატრის სცენიდან.





რობერტ სტურუას'' რიჩარდ III'' -ში მის მიერ შექმნილი სახე იორკის ჰერცოგინა (რიჩარდის დედა ).სადაც კიდევ ერთხელ სრულად გამოჩდა თბილელის  სამსახიობო შესაძლებლობები.  საოცარი შტრიხებით და ფერებით გამოძერწა სახე.  

 ინტერვიუებში  ხშირად ამბობდა რო''ეშინოდა სიბერის და სცენის მიტოვების'' 
მარინა თბილელი 81 წლის ასაკში გარდაიცვალა.


 ამ ნიჭიერ , ლამაზ ქალბატონს 25ოქტომბერს 100 წელი შეუსრულდებოდა.
    
                             
                                         


     ძალიან პატარა ვიყავი,ოთხი წლის , პირველად თეატრში რო მოვხვდი.დღემდე გამომყვა ის ემოცია .რუსთაველის თეატრის მცირე დარბაზი უზომოდ დიდი მომეჩვენა.''ჭინჭრაქას პრემირა'' 1963 წელი .  ჩემი პირველი თეატრალური შთაბეჭდილება,  ეს დამოკიდებულება ამ საოცარი სამყაროს მიმართ დღემდე არ გამნელებია,მიუხედავად იმისა რომ  წლები გავიდა ,ჩემი ცხოვრებაც ისე აეწყო რო ბევრ თეატრში მომიწია მუშაობა,ბევრ რამეს შევეხე, სცენის მიღმაც შევიხედე,ბევრი ურთიერთობები გამოვიარე,  სადღაც უნდა გამქრალიყო განცდა ზღაპრული სამყაროსი,,თუმცა ყოველი მისვლა თეატრში  იმ ხუთი წლის ბავშვის ემოციას აღვიძებს ჩემში,როცა დედასთან ერთად ხელჩაკიდებული მივედი განათებულ დარბაზში. გააფართოებული თვალებით უყურებდი სცენაზე მოსიარულე ზღაპრის გმირებს,  ვერც იმას ვხვდებოდი,რო ჩემს წინ ჩვეულებრივი ადამიანები,ქმნიდნენ ამ პერსონჟებს,  , სპექტაკლის მერე,დედამ შემიყვანე სცენის უკან, ერთმანეთის მიყოლებულ პატარა ოთახებში სადაც უმრავი ხალხი ირეოდა, და რაღაც განსხვავებული სურნელი ტრიალებდა, თვალებით ვეძდებდი ვებერთელა და საყვარელ კეთილ დევს,უცნაური გარეგნობის ქოსიკოს,ლამაზ მზიას....



     






მივხვდი რო ამ ყველაფერს მსახიობები  ქმნიდნენ ,რო სცენაზეც დახატული დეკორაცია..მოხრილი ძლივს მოსიარულე ქოსიკოს,საოცრად ახალგაზრა მსახიობი (რამაზ ჩხიკვაძე)  ძერწავდა,უგრიმოდ დარჩენილი სერგო ზაქარიაძის გაცნობამ საოცარი ემოცია გამოიწვია ჩემში და ეს ემოცია ,არსად არ წასულა.
 






    ეს ემოცია გამახსენდა ეხლა რატომღაც. XXI-ე საუკუნეში მთელ მსოფლიოში გამძვინვარებული პანდემის გამო დაცარიებულმა  დარბაზებმა, უმაყურებლოდ დარჩენილმა სპექტალკებმა,არადა ის კავშირი რაც წარმოდგენის დროს ყალიბდება მსახიობებსა და მაყურებელს შორის ეს არის თეატრი,ეს არის საოცარი შეგრძნება რომელიც გეუფლება ჩაბნებულ დარბაზში მჯდომს..
 მითუმეტს როდესაც რობერტ სტურუას სპეკტაკლზე საუბრობ სადაც სცენის ყველა კუთხე.,მხატვრობა თუ განათება ერთიანობაში გაშლილ სივრცეში უნდა დაინახო,მის სპექტაკლებში ყველაფერს დატვირთვა აქვს სულ უმნიშვნელო პატარა დეტალსა კი.ერთ  მთლიანობაში შერწყმულს.





 მაინც სულ სხვააა მსახიობის სცენაზე ხილვა.ეკრანნზე თითქოს იკარგება ის ემოცია რომელის არტისტის თვალებში იკითხება,ცოცხალია თეატრი და ამიტომაც სულ სხვა ენერგიაა  დარბაზში ყოფნა, ყველაფერთან ერთად სურნელიც სხვ ატრიალებს,სცენიდან მონაბერი სურნელი..



დადუმებული თეატრი ძნელი ასატანია . ტელევიზიამ იტვირთა სპეკტაკლების პირდაპირ ეთერში ჩვენება,მსახიობები უმაყურებლო დარბაზში თამაშობენ,არც ტაშით და ოვაციებით სრულდება წარმოდგენა,რაც ასევე მნიშვნელოვანი ემოცია მსახიობისთვის.

ერთი ტელე-პრემიერა ვიხილეთ იმედის ეთერში ''თამაშის დასასრული'',ნახვაც უმრავი ქონდა და მოწონებაც.

მალე ახალი ემოცია გველოდება, ასევე  რობერტ სტურუას ''ვანო და ნიკო''





კარგია როცა თეატრის  მოყვარულთ საშუალება მიეცა და მიეცემე სპექტაკლების ხილვის ,მაგრამ მაინც დიდი სურვილია ადამიანები თეატრში მივიდნენ.მოთავსდნენ საკუთარ სავარძელში,და ეზიარონ ნამდვილ  ხელოვნებას,  აივსონ ემოციებით,და შთაბეჭდილებებით.

     








არიან მსახიობები,რომლებიც არ არიან განებივრებული მთავარი როლებით.თუმცა მათ  მიერ შექმნილი პერსონაჟები თავს გვამახსოვრებენ.

1973 წლიდან   თეატრალური ინსტიტუტის  დამთავრების  შემდეგ   რუსთაველის თეატრის მსახიობი გახდა. 50 წელი ემსახურა თავი თეატრს და მის მიერ შექმნილი სახეები მრავალფეროვანია.
  კოტე (ხანუმა),ტატიშჩევი (ივანე მრისხანეს სიკვდილი ),პარისი (რომეო და ჯულეტა ),
ჯიმი (დაკრძალვა კალიფორნიაში ),ამერიკელი ჯარისკაცი (ას ერგასის დღე )  რაშიდა (მეშვიდე ცა )  კოსტა (თავისუფალი თემა)  კორნუოლი(მეფე ლირი )დევინსონი(მარიამ სტუარტი),მეტორმეტი მსაჯული(თორმეტი განრისხებული მამაკაცი)
   
კავკასიურ ცარცის წრეში შექმნილი სახე,სადაც პარტნიორობას გურამ საღარაძეს უწევდა,კარგად დაამახსოვრდა მაყურებელს.ამავე სპექტაკლიში წარმატებით  ითამაშე იოსების როლი.


მისი უდროოდ წასვლა,სინანულს იწვევს.ვანო გოგიტიძე 67 წლი ასაკში  გარდაიცვალა. '