ძალიან პატარა ვიყავი,ოთხი წლის , პირველად თეატრში რო მოვხვდი.დღემდე გამომყვა ის ემოცია .რუსთაველის თეატრის მცირე დარბაზი უზომოდ დიდი მომეჩვენა.''ჭინჭრაქას პრემირა'' 1963 წელი . ჩემი პირველი თეატრალური შთაბეჭდილება, ეს დამოკიდებულება ამ საოცარი სამყაროს მიმართ დღემდე არ გამნელებია,მიუხედავად იმისა რომ წლები გავიდა ,ჩემი ცხოვრებაც ისე აეწყო რო ბევრ თეატრში მომიწია მუშაობა,ბევრ რამეს შევეხე, სცენის მიღმაც შევიხედე,ბევრი ურთიერთობები გამოვიარე, სადღაც უნდა გამქრალიყო განცდა ზღაპრული სამყაროსი,,თუმცა ყოველი მისვლა თეატრში იმ ხუთი წლის ბავშვის ემოციას აღვიძებს ჩემში,როცა დედასთან ერთად ხელჩაკიდებული მივედი განათებულ დარბაზში. გააფართოებული თვალებით უყურებდი სცენაზე მოსიარულე ზღაპრის გმირებს, ვერც იმას ვხვდებოდი,რო ჩემს წინ ჩვეულებრივი ადამიანები,ქმნიდნენ ამ პერსონჟებს, , სპექტაკლის მერე,დედამ შემიყვანე სცენის უკან, ერთმანეთის მიყოლებულ პატარა ოთახებში სადაც უმრავი ხალხი ირეოდა, და რაღაც განსხვავებული სურნელი ტრიალებდა, თვალებით ვეძდებდი ვებერთელა და საყვარელ კეთილ დევს,უცნაური გარეგნობის ქოსიკოს,ლამაზ მზიას....
ეს ემოცია გამახსენდა ეხლა რატომღაც. XXI-ე საუკუნეში მთელ მსოფლიოში გამძვინვარებული პანდემის გამო დაცარიებულმა დარბაზებმა, უმაყურებლოდ დარჩენილმა სპექტალკებმა,არადა ის კავშირი რაც წარმოდგენის დროს ყალიბდება მსახიობებსა და მაყურებელს შორის ეს არის თეატრი,ეს არის საოცარი შეგრძნება რომელიც გეუფლება ჩაბნებულ დარბაზში მჯდომს..
მითუმეტს როდესაც რობერტ სტურუას სპეკტაკლზე საუბრობ სადაც სცენის ყველა კუთხე.,მხატვრობა თუ განათება ერთიანობაში გაშლილ სივრცეში უნდა დაინახო,მის სპექტაკლებში ყველაფერს დატვირთვა აქვს სულ უმნიშვნელო პატარა დეტალსა კი.ერთ მთლიანობაში შერწყმულს.
დადუმებული თეატრი ძნელი ასატანია . ტელევიზიამ იტვირთა სპეკტაკლების პირდაპირ ეთერში ჩვენება,მსახიობები უმაყურებლო დარბაზში თამაშობენ,არც ტაშით და ოვაციებით სრულდება წარმოდგენა,რაც ასევე მნიშვნელოვანი ემოცია მსახიობისთვის.
ერთი ტელე-პრემიერა ვიხილეთ იმედის ეთერში ''თამაშის დასასრული'',ნახვაც უმრავი ქონდა და მოწონებაც.
მალე ახალი ემოცია გველოდება, ასევე რობერტ სტურუას ''ვანო და ნიკო''
კარგია როცა თეატრის მოყვარულთ საშუალება მიეცა და მიეცემე სპექტაკლების ხილვის ,მაგრამ მაინც დიდი სურვილია ადამიანები თეატრში მივიდნენ.მოთავსდნენ საკუთარ სავარძელში,და ეზიარონ ნამდვილ ხელოვნებას, აივსონ ემოციებით,და შთაბეჭდილებებით.
