მიხეილ  თუმანიშვილი დაიბადა 1921 წლის 6 თებერვალს.

  ინსტიტუსის დამთავრების  შემდეგ, 1949 წელს მივიდა რუსთაველის თეატრში.სადაც 1971 წლამდე მოღვაწეობდა.

  მის მოსვლას უკავშირდება სრულიად განსხვავებული   თეატრალური ესტეტიკის შეტანა ქართულ თეატრში,რასაც არც  ისე მშვიდათ შეხვდნენ ძველი თაობის წარმომადგენლები.

და ამ შეუთავსებლობის  ფონზე  შეიქმნა ჯგუფი  ''შვიდკაცა'',რომელსაც  თუმანიშვილი ჩაუდგა სათავეში.

  '''არცერთი მსახიობი,ცალკე არ თამაშობდა  როლს,      ცალკე    არც  რეჟისორი  რეჟისორობდა,   ჩვენ ყველა ერთად ვაშენებდით    ტაძარს-სპექტაკლს.    მთელი ჩვენ დროს და ენერგიას ვწირავდით მას ისეთი   გატაცებით  გავდიოდით   რეპეტიციებს,  რო თეატრში ჩვენს სულიერ აღმაფრენას  ყველა გრძნობდა.''შვიდკაცას''   გაფურჩქვნის ხანა ედგა.'' წერდა მიხეილ თუმანიშვილი.

   მისი თანამოაზრეები გახდნენ    მედეა  ჩახავა, სალომე ყანჩელი,ეროსი მანჯგალაძე, გიორგი  გეგეჭკორი,რამაზ  ჩხიკვაძე,გურამ საღარაძე, კარლო საკანდელიძე,მოგვიანებით მათ ახალგაზრდები და  თვით სერგო   ზაქარიაძე შეუერთდა. მათ სრულიად შეცვალეს თეატრის სახე. ისინი ცდილობდნენ     შეექმნათ  ანსამბლის თეატრი,ნაცვლად პათოსის და გმირულ-რომანტიკულისა; მიშას  თეატრში  ნაწარმოების დედააზრი  ყველა მონაწილეებზე   ნაწილდებოდა.იგი ცდილობდა რაც შეიძლება  ახლოს ყოფილოყო  მსახიობი  მაყურებელთან.ეს იყო ის  რაც მიშა თუმანიშვილმა დაამკვიდრა.

  1949 წლიდან იგი პედაგოგიურ მოღვაწეობასაც ეწეოდა თეატრალურ უნივერსიტეტში.უამრავი საინტერესო და წარმატებული რეჟისორი  აღუზარდა ქართულ თეატრს..მარტო რობერტ სტურუა  და თემურ ჩხეიძის ხსენება არის საკმარისი,თუმცა პედაგოგოსგან განსხვავებიტ რობერტ სტურუამაც თავისი ,საკუთარი ხედვა დაამკვიდრა ქართულ სცენაზე.

  ''სცენის  ფიცარნაგი ყოველთვის, როდესაც მას პარტერიდან ვუახლოვდები,სრულიად განსაკუთრებული   ,არაჩეულებრივი    გრძნობა მეუფლება.ლოყა მივადო,მოვეფერო და არავის დაუთმო.ეს ამაღლებული  ფიცრული იატაკი  იმისთვის არსებობს,რო მასზე ცხოვრება გათამაშდეს''. (მიშა თუმანიშვილი)

   მიშა თუმანიშვილისთვის     თეატრი იყო მთელი ცხოვრება,პირადი ცხოვრებაც. ასეთ    თავდადებას  და თვით  შეწირვას მოითხოვდა ის თავის მოწაფეებისგანაც.

  თეატრალურ ინსტიტუტში  მისივე   მსახიობებითა  და რეჟისორების ექსპერიმენტულ ჯგუფის  ბაზაზე  შეიქმნა   თანამოაზრეთა ჯგუფი ''კინო მსახიობთა ''  თეატრი.

   ''ეხლა ვხვდები, რო ჩემი ცხოვრება   მაინც ორ ნაწილად    გაიყო.ერთი ცხოვრებით  მე რუსთაველის    თეატრში  ვიცხოვრე  და მეორე აქ ''კინომსახიობთა'' თეატრში.   .რუსთაველში ჩემი მუშაობა არ ჰგავს დღევანდელს  ,ალბათ იმიტომ ,რომ იქ ჩემს თაობასთან   ვმუშაობდი,აქ კი   ყველასთვის უფროსი მეგობარი ვარ.და შეიქმნა დაუვიწყარი   სპექტაკლები.  უკანასკნელი წლები დაუთმო ამ პატარა   მაგრამ,ყველასთვის საყვარელ თეატრს.  

 ''ძალიან ცუდია სიბერე  ,ცუდია იმით,რომ ამ დროისთვის გამოცდილებაც  გაქვს  გეგმებიც ,ფიზიკური ძალა   კი აღარ შეგწევს  გააკეთო ის ,რაც გინდა.

 1986  წელს მიხეილ თუმანიშვილს თბილისის საპატიო მოქალაქის წოდება  მიენიჭა.

  ''გუშინ  სასაფლაოზე ვიყავი და კვლავ ამა სოფლის   წარმავლობაზე  წამომეშალა   ფიქრები;ჩვენ არარაობიდან ვჩნდებით და არარაობაში მივდივართ. დასაწყისი და დასასრული , მათ შუა კი ამაო ფაციფუცი,რისი  გულისთვისაც ვევლინებით ამ ქვეყანას.ისე, კაცმა რომ თქვას,სასაცილოა- მოხვიდე იმისთვის  ,რო წახვიდე!მაგრამ ,მაშინ შენი კვალი უნდა დატოვო!!!''(მიხეილ თუმანიშვილი)

  მან შეძლო ამ კვალის დატოვები , წარუშლელი კვალის თეატრალურ  სამყაროშიც    და იმ ადამიანების გულში  ,ვისთანაც მას შეხება ქონია.

''ვინც  1996   წლის    11 მაისს , უიმისოდ დარჩენილ პატარა ოთახში შევიდა საწერ მაგიდაზე  დაინახა მცირე   ზომის   ქაღალდი   ზედ   წარწერით- 'ჩემი  მესამი წიგნის  სათაური და ბოლო სიტყვები-''ა ხ ლ ა  კ ი   ფ ა რ დ ა !......'(ნათელა ურუშაძე)

    მიხეილ  თუმანიშვილი 1997 წლის  მაისში გარდაიცვალა.........